Ik ga je nu even aandacht geven, mijn donkere zuster op de achtergrond. Je huilt om de pijn die ons lichaam is aangedaan. Om de schrik die ons overviel. Om de nabijheid van een afscheid.

Je bent er niet voor niets. Je bent er om de eindigheid van ons bestaan te betreuren. Om het verdriet een plaats te geven.

Jij bent niet mijn enige zuster. Er woont ook een lichtengel in mij. Zij laat me de andere kant zien. Zeg maar de Godkant. Ik zie jullie allebei. Maar  vooral nu mag ik jou niet verwaarlozen. Anders zul je zeker later je gram halen – en dan veel grimmiger. Dat heb ik talloze malen gezien bij mensen die hun verdriet wegdrukten.

Ik kijk je in de ogen en laat goed tot me doordringen wat ons lichaam heeft meegemaakt en wat jij hebt doorstaan.

Ik druk je aan mijn borst.

Laat je maar gaan.