Nog een reactie op ‘Dominee zoekt God’

Voor de zekerheid de door Annemiek opgestuurde reactie van een lezeres (op Facebook) ook maar even als berichtje hier. Vind ik natuurlijk nogal fijn, om onderstaande te lezen…

 

Het boek Dominee  zoekt God van  Wim Jansen is een verrassing.  Voluit religieus  leven  in verbinding  met het heilige  is niet voor watjes. Wim Jansen ervaart het leven met hartstocht  en als een mysticus en deelt openhartig  zijn ervaringen ..zin innerlijke weg in dit boek…..het is bevrijdend en inspirerend  te ontdekken  dat een dominee   zich zo kan uitspreken. Ontroerend  zijn zijn belevingen  met  Eros  ..ervaren in de diepe  verbinding  met zijn levenspartner, zijn diepe liefde  voor de natuur  en de bijzondere  contacten  met de mensen  in zijn gemeenten. Ook twijfel  en donkere dalen zijn hem, juist hem,  misschien  als voorganger niet vreemd. Er staan nog veel meer wijsheden  in dit boek want Wim laat zich inspireren  door vele wijsheidstradities. Met andere  woorden. .lezen dit boek…nieuwe  vormen in de christelijke traditie  manifesteren  zich in deze tijd

Facebookrecensie ‘Dominee zoekt God’ van Annemiek Schrijver

Ik kan het maar moeilijk laten om de ‘recensie’ van Annemiek Schrijver op Facebook weer te geven. Dat zal men mij toch niet kwalijk nemen? Ik ben ook niet helemaal gek… Wie het wil verifiëren kan ‘m terugvinden op haar persoonlijke Facebookpagina. Maar hieronder vind je ‘m ook:  

‘Niets is overigens zo fijn om mensen te ontmoeten die ook met hun wortels stevig in de christelijke traditie staan en zich juist daarom zo vrijmoedig durven laten inspireren door andere religies. Wim Jansen is zo iemand. Vorige week mocht ik hem interviewen in het radioprogramma Zin in Weekend. In zijn boek ‘Dominee zoekt God’ vertelt Jansen ons openhartig en poetisch hoe veel mysterieuzer en groter God is dan wij ooit durfden denken. Dat ervaart de schrijver puur door dagelijks open te staan voor het ontzaglijke wonder van ons bestaan. Een boek om in te verwijlen. Nu het toch mijmertijd is, (het is nog lang geen Pasen, dus opstaan hoeft nog niet) kun je net zo goed met Wim buigen en zwijgen voor het heilige.’

Na de Abdij

Ben een paar dagen in de Abdij in Zundert geweest. Het is me opnieuw duidelijk geworden wat mij daar nu wezenlijk aantrekt. Dat is de sfeer van het heilige. In alles de devote gebaren: buigen en zwijgen voor het heilige. Wat in de protestantse diensten over het algemeen zo jammerlijk gemist wordt. Daar begint men meteen te lullen en er wordt vaak gebeden alsof men met de Eeuwige babbelt. God in de broekzak, zoals in de tenenkrommende campagne van de remonstranten: mijn God is zus en zo. Mijn God is lekker beter en liever…

Ik heb alleen nog behoefte aan dit ‘buigen en zwijgen’. Dit is de omgang met het heilige zelf. Theologische en spirituele boeken kunnen me niet meer zo boeien. Of ik schrijf ze zelf 😉 .

Over mijn boeken trouwens mooie gesprekken gehad met een paar broeders en een vrijwilligster.

 

Afgelopen zondag ook mooi radiogesprek(je) gehad met Annemiek Schrijver (Zin in Weekend). Positieve ontvangst van ‘Dominee zoekt God’, op facebook aangekondigd als een ‘ontroerend boek’ over de ‘vele gestalten van de liefde in zijn leven’. Daar ben ik natuurlijk blij mee…

De terugtrekkende bewegingen van een emeritus

Steeds meer de neiging om mij terug te trekken. Alleen nog maar behoefte aan stilte, de natuur, meditatie. God, zogezegd. Elke dag gaan we kijken naar de zonsondergang boven de Schelde, ook als er geen zon is…

Zelfs het abonnement op Trouw opgezegd. Ben het zat, de randstedelijke arrogantie, al die theologische meninkjes en kerkelijke nieuwtjes (zogenaamde nieuwtjes: over popliedjes in de kerk nota bene, lieten wij 20 jaar geleden al achter ons). Het is heerlijk om de dag te beginnen in het spoor van de rust van de nacht, zuiver, zonder meteen te worden besmet met voorspelbaar wereldnieuws en dingen waar je van alles van moet vinden. Ontkranten dus… want wil ook geen nieuwe krant.     

Schrijven lijk ik nog niet te kunnen laten (er komen nog altijd allerlei ideeën opborrelen) maar het is wel veel minder belangrijk geworden.  

Alles in mij drijft mij naar de contemplatie. Het is alsof een innerlijke gids me de weg wijst: dààr moet je zijn. En het voelt als thuiskomen.

 

De geplande lezingen van dit voorjaar, in Almelo, Ede en Bloemendaal laat ik doorgaan. En ik ga een nieuwe lezing schrijven over ‘Dronken van God’, mijn verhaal van afgelopen zomer. Dat is wellicht het enige wat ik nog zal doen, nu en dan een lezing in het land.