De terugtrekkende bewegingen van een emeritus

Steeds meer de neiging om mij terug te trekken. Alleen nog maar behoefte aan stilte, de natuur, meditatie. God, zogezegd. Elke dag gaan we kijken naar de zonsondergang boven de Schelde, ook als er geen zon is…

Zelfs het abonnement op Trouw opgezegd. Ben het zat, de randstedelijke arrogantie, al die theologische meninkjes en kerkelijke nieuwtjes (zogenaamde nieuwtjes: over popliedjes in de kerk nota bene, lieten wij 20 jaar geleden al achter ons). Het is heerlijk om de dag te beginnen in het spoor van de rust van de nacht, zuiver, zonder meteen te worden besmet met voorspelbaar wereldnieuws en dingen waar je van alles van moet vinden. Ontkranten dus… want wil ook geen nieuwe krant.     

Schrijven lijk ik nog niet te kunnen laten (er komen nog altijd allerlei ideeën opborrelen) maar het is wel veel minder belangrijk geworden.  

Alles in mij drijft mij naar de contemplatie. Het is alsof een innerlijke gids me de weg wijst: dààr moet je zijn. En het voelt als thuiskomen.

 

De geplande lezingen van dit voorjaar, in Almelo, Ede en Bloemendaal laat ik doorgaan. En ik ga een nieuwe lezing schrijven over ‘Dronken van God’, mijn verhaal van afgelopen zomer. Dat is wellicht het enige wat ik nog zal doen, nu en dan een lezing in het land.    

 

 

 

4 thoughts on “De terugtrekkende bewegingen van een emeritus

  1. Het is alsof een innerlijke gids me de weg wijst: daar moet je zijn.

    Mooi; begin dat ook te ‘voelen’ of te ‘weten’; het is meer een gevoel denk ik