Ben een paar dagen in de Abdij in Zundert geweest. Het is me opnieuw duidelijk geworden wat mij daar nu wezenlijk aantrekt. Dat is de sfeer van het heilige. In alles de devote gebaren: buigen en zwijgen voor het heilige. Wat in de protestantse diensten over het algemeen zo jammerlijk gemist wordt. Daar begint men meteen te lullen en er wordt vaak gebeden alsof men met de Eeuwige babbelt. God in de broekzak, zoals in de tenenkrommende campagne van de remonstranten: mijn God is zus en zo. Mijn God is lekker beter en liever…

Ik heb alleen nog behoefte aan dit ‘buigen en zwijgen’. Dit is de omgang met het heilige zelf. Theologische en spirituele boeken kunnen me niet meer zo boeien. Of ik schrijf ze zelf 😉 .

Over mijn boeken trouwens mooie gesprekken gehad met een paar broeders en een vrijwilligster.

Afgelopen zondag ook mooi radiogesprek(je) gehad met Annemiek Schrijver (Zin in Weekend). Positieve ontvangst van ‘Dominee zoekt God’, op facebook aangekondigd als een ‘ontroerend boek’ over de ‘vele gestalten van de liefde in zijn leven’. Daar ben ik natuurlijk blij mee…