Tegendraadse vragen

Wat ik nu ga schrijven betreft geen mening. Het zijn vragen naar aanleiding van het coronabeleid. Incorrecte vragen, vrees ik. Maar wel vragen die voortkomen uit pijn.

Weet iemand het antwoord op de volgende vragen? Zonder meteen te gaan schelden, zoals me dat de laatste tijd regelmatig is overkomen? 

 

Is er nou niemand die zich afvraagt bij die reusachtig fluctuerende getallen – de ene dag 1000 meer de andere dag 1000 minder – of die telling wel klopt? Ik heb het niet over fraude zoals een zeker persoon op deze planeet pleegt te doen, maar het roept wel simpelweg de vraag op: hoe kan dit?

Waarom  laten we ons gijzelen door getallen die steeds maar geen inhoud krijgen? Hoe ziek zijn  die mensen die positief getest zijn maar niet in het ziekenhuis terecht komen? Waar hebben we het dan over?

Waarom laat men het beleid bepalen door het aantal besmettingen (omdat er immers steeds meer getest wordt!) en niet door het redelijk stabiel blijvende aantal ziekenhuisopnames terwijl daar toch het probleem ligt?

Waarom wordt er alleen gehoor gegeven aan de druk van de zorg en niet aan de nood van zoveel anderen in de samenleving?

Waarom wordt er geen rekening gehouden met de grote lokale verschillen? Zodat in sommige regio’s het leven wel gewoon door kan gaan?

Waarom worden er willekeurige, onbewezen causale verbanden gelegd, zoals tussen Black Friday en de oplopende besmettingen? Dan zou je toch net zo goed de datum van de mondkapjesplicht kunnen koppelen aan dat aantal?

Wie zegt dat de maatregelen überhaupt werken? Je zou haast zeggen van niet, eerlijk gezegd. Niet omdat mensen zich er niet aan houden – dat doen ze over het algemeen wel – maar omdat we het lek simpelweg niet boven hebben.

Het is een publiek geheim dat het kabinet zelf verdeeld is over de maatregelen. Waarom is men daar niet transparant over? Dat zou velen goed doen die zelf twijfelen aan dit beleid.

Waarom kiest men voor het alles verbrijzelende ‘zekere voor het onzekere’, waardoor veel meer mensen getroffen worden dan nodig is? En niet voor maatregelen ‘op maat’, zoals het woord zelf zegt?

Baat het niet, het schaadt ook niet – zegt men van de mondkapjes. Dat is maar zeer de vraag. De baat is een vraag, maar de vermeende niet-schade ook. Waarom worden mensen die om medische redenen geen mondkapje kunnen dragen als paria’s behandeld? Symboolpolitiek? 

Hoe bestaat het dat de Britten al kunnen beginnen met vaccineren en het continent niet? Lopen we weer achter de feiten aan, net zoals met het jarenlang kapot bezuinigen van de zorg?     

Als men een complete lockdown zou doen – zoals een zekere viroloog telkens bepleit – waar is dat virus dan gebleven als we er weer uit komen? Dat kan toch niet zomaar verdwijnen? Dan moeten we dus tot in de eeuwigheid van lockdown naar lockdown??

 

En zo kan ik nog wel even doorgaan…

Het zijn maar vragen. Vragen die bij sommige mensen leven, wat mij betreft nog bij te weinig. Over het algemeen zijn mensen nog te volgzaam, te ‘gelovig’, te weinig kritisch. In een managementboek uit 2010 nota bene trof ik een fragment aan dat deze tijd op het lijf geschreven zou zijn – en dat mij uit het hart gegrepen is:

 

Het lot, evenmin als het noodlot, is niet uit te bannen. We zijn sterfelijke mensen en we maken fouten. De natuur is ons soms de baas en zal dat ook altijd blijven. De paniekreacties van politiek en media op ieder incident maken het leven niet beter, eerder slechter. Virussen, vulkaanuitbarstingen, ongevallen, voedselvergiftigingen en grote branden zullen we altijd houden. Evenals gewelddadige dwazen en fundamentalisten. Risico’s zijn niet uit te bannen, maar we kunnen wel kiezen hoe we ermee omgaan, moedig of angstig.

Moedig en kritisch, de tegenpolen van angstig en volgzaam. Je kunt kiezen hoe je in het leven staat.

 

(Hans Versnel & Jaap Jan Brouwer, Stop de Amerikanen! – Ten minste tien goede redenen om gewoon Europees te blijven. Uitg. Terra)

Reacties zijn gesloten.