Schandalig lang blog niet bijgewerkt. Terwijl er toch van alles gebeurd is. Wat betreft Vlammend Paradijs: reacties blijven binnendruppelen, rustig aan maar gestaag. Ik overdrijf niet: van positief tot heel positief. Bij sommige mensen, van wie je reactie zou verwachten, radiostilte. Ik vrees dat de thema’s van zowel erotiek als depressie – en vooral de openheid daarover – sommigen een ongemakkelijk gevoel bezorgen. Je kunt ook zeggen: schijterigheid.

Behalve de positieve recensie in de PZC ook nog een op de website van de VVP, helaas eenzijdig gefocust op de erotiek (alsof die hele existentiële crisis er niet in voorkomt). De recensent spreekt zelfs van ‘misschien wel het eerste theologische boek waar je rode oortjes van krijgt’. Als dat zo is ben je toch echt niet veel gewend… Gewoon niet goed gelezen wellicht.

Waar ik meer van verwacht is het in januari op handen zijnde interview over het boek met Lisette Thooft voor Volzin. 

Verder in de persoonlijke sfeer verdriet om overleden goede vriend Marius in Enschede. Na Kerst zal ik de uitvaart doen. Een voorrecht om te doen maar ook zwaar.

Bij preken de bijzondere doopdienst in Delft geplaatst: de Irakese vluchteling Gahlid. Binnenkort plaats ik ook de Adventspreek Roodkapje.