Hieronder de nieuwe gedichten die ik geschreven heb na ‘Zingen aan de Styx’ (gepubliceerd november 2016). Aan de Styx voorbij dus. In omgekeerd chronologische volgorde.
Meditatie
ik
adem
ik adem
mij uit
ik adem
jou in
jij ademt
in mij
jij
ademt
Veere
Het wandelen in een schilderij van Brueghel,
een miniatuur van Brugge,
een tafereel in zachte grijzen,
huis aan huis als oude wijzen.
Een Goliath heeft aan de rand
zijn stenen vuist geplant,
tragische rots,
litteken Gods.
En in het hart een ranke minaret,
daar door een engel neergezet,
het dwarrelen zoals sneeuwvlokken:
de porseleinen klanken van de klokken.
En staande bij het veer
het zich ontvouwen van het meer
in spiegels van pastel en licht,
teder omarmend vergezicht.
Het water is de moederschoot
die haar van meet af aan omsloot.
Avond
Alles is anders dan ik dacht:
de huizen uit mijn kindertijd
zijn kleiner dan ik dacht.
De dagen en de nachten
en de gedachten die ik dacht:
alles is minder dan ik dacht.
De mens is rotter,
de aarde
kwetsbaarder en dus kapotter.
Alles is mooier dan ik dacht:
het licht is pril,
de avond stil,
de dood zo zacht.
Nirwana
Ik ben
de rimpeling
die niet meer is.
Ik ben
voorbij.
Ik ben
alleen nog jij.
Oertaal
Weer glijden onze lijven
die wondere wereld binnen
waar zachte wetten gelden
en taal is er alleen signaal
van wellust die zich spiegelt
in onze lome ogen,
verrukking die zich baan breekt
in woedend ademende klanken:
de oertaal van ons lichaam,
de oertaal van ons vuur.
Golf
Wild het golven
van je lichaam
onder de storm
van tederheden
voortgedreven
naar die ene
hoogste golf
die je meevoert
en je optilt
naar de zon.
Provence
I
Zeg zacht die naam
een paar keer voor je uit
en hij gaat zingen…
Provence
II
…gaat zingen van azuren luchten,
van wijn, olijven en lavendel,
melkblauwe bergen in de verten,
zandgele huisjes die de hellingen af druipen
en een bloedgeile zon.
Godplek
I
Er moet diep in mijn hersenen
een liefdesnestje zijn,
een stille plek waarin
mijn hele wezen rust.
Het is, als ik dat knopje raak,
alsof er honing door
mijn geest en lichaam vloeit
en ik word losgemaakt.
Een piepklein celletje waarin
het universum schuilt
en iets heel teers daarin
dat mij bemint en leidt.
Godplek
II
Binnenkamer van mijn leven,
wonderlijk toevluchtsoord,
een hut verscholen in
het oerwoud van mijn ik.
Regenmuziek
Ritselt de regen
in de struiken,
tegen de ramen
tikt de regen,
klettert de regen
op de stenen,
in de goten
gorgelt de regen,
roffelt de regen
op de daken,
in de bomen
ruist de regen,
zingt de regen
in mijn hoofd.
Mystiek
Jij ligt met mij verstrengeld
in mijn hoofd.
Jij hebt me zalig
van mijzelf beroofd
en o
uit deze zoetheid
nooit meer op te staan
maar loom en langzaam
dood te gaan
in jou.
Mijn leven in vijf distichons
Ik was een vreemde vogel in
een nest van klei.
Veel is mijn leven niet geweest
dan veren die ik laten moest.
Zo ik iets was ben jij
de wind waarop ik dreef.
Sinds ik mijzelf in jou verloor
leef ik verlost van elk gewicht
en zweef ik
in het licht.
Dank, zomermorgen
Dank, dag,
dat je over mij kwam met je vroege dageraad.
Dank, geschenken van de zomermorgen:
het lichtende groengrijs van de zee,
de melkblauwe nevelen verte,
het hoogblonde koren barstend van rijpheid,
de donkergroene bosranden met hun geheimen,
een ree en haar kalf die mijn fietspad kruisten,
de kruiden geur van vers gemaaid gras in de berm,
het zilveren licht tussen de wolken,
een uitzinnige lijster hoog in de bomen…
Ik kan het niet aan,
ik krijg het niet ingeademd,
niet ingedronken,
ik barst van licht
en dank.
God
Er drijft een eiland
in mijn hersenpan
tussen de grijze cellen.
Het is er licht
en stil
en zomermorgen.
Ik drijf er altijd weer naartoe.
Tijd
Midzomernacht.
Was even wakker, zag:
vier uur acht
en achter de gordijnen
het grijzen van de dag.
Viel zacht
in slaap, lag
achter mijn ogen
verzonken in een dag
van eeuwigheid zonovergoten.
En werd weer wakker, zag:
vier uur acht.
autobiografisch
het licht altijd dat licht het is
zo zacht veel zachter dan
het woord het doet
zo zeer
het licht altijd dat licht het zingt
hoe graag ik leef hoe zeer
het heeft gedaan
en doet
Storm over Zeeland
Golvend en wuivend het riet
onder de storm.
Alleen in dit riet
onder de storm.
Zwijgend en zingend het riet
onder de storm.
Alleen dit riet
onder de storm.
Completen
Bij de ingang van de nacht
ben jij de stilte die mij wacht,
sta ik met jou oog in oog
en uit het donker juicht een lied omhoog.
Licht
In jou
ben ik beland
met vroeger zwaar belast
en torsend mijn geliefden
onder mijn uitgerekte armen.
Voor mijn nabestaanden
Als zij dan eindelijk mij heeft gekust,
die vreemde, langverwachte minnares,
en mij ontvoerd heeft naar haar slaapvertrek,
mij tot haar stilte teruggebracht,
dan zal zij mij in jullie harten zaaien
en ik zal zuiverder in jullie wezen zijn
dan wie ik in mijn leven was.
Orgasme van de oudjes
Handen die verwilderd aaien
de zachte jonge honden
van onze bijna dode leden.
Stil liggen nu, doodstil,
de open lippen vastgezogen
in huid om in te bijten,
stil luisteren naar de vreugde
die golft door onze lijven
en uitbreekt in geluidjes,
huivert in onze buiken
die plotseling weer dansen,
weer dansen tot de dood,
de duizelende, dolle
dood.
In mijn poëziebundel ‘Zingen aan de Styx’ – najaar 2016 – staan voornamelijk gedichten over mijn ziekte in de zomer van 2015: mijn verblijf aan de Styx. En enkele oudere natuur en liefdesgedichten. Het motto en het eerste gedicht uit die bundel geef ik hieronder weer. Wie meer wil: zie de bundel.
Overkant
En ik zal stamelen: jij bent mijn land.
En ik zal roepen naar de overkant,
naar wie er nog niet zijn geweest:
wees niet bevreesd.
Teruggekeerd
Ik zwierf
langs de rivier de Styx,
bezocht door duizend goden,
ik stierf
er duizend doden.
Pas toen
ik naar de overkant zou varen
zag ik hoe groen
en bloesemrijk zijn oevers waren,
hoe stil
het water was,
hoe zacht het gras.
Ik ben teruggekeerd
voor altijd ongedeerd.
(De Styx is de doodsrivier in de Griekse mythologie. Wie erin werd ondergedompeld was onkwetsbaar, zoals Achilles, m.u.v. zijn hiel omdat zijn moeder hem daaraan vasthield.)