Nieuwe gedichten vanaf augustus 2016

Hieronder de nieuwe gedichten die ik geschreven heb na ‘ZINGEN AAN DE STYX’ (gepubliceerd november 2016). Aan de Styx voorbij dus. In omgekeerd chronologische volgorde. Behalve dit eerste, voor Eliane, dat blijft altijd bovenaan staan. 

Inmiddels zijn veel van deze gedichten opgenomen in de bundel KIJK EENS LIEF (zomer 2021). Van Eliane en mij samen. En in de geselecteerde bekroning van een levenslange verzameling gedichten voor Eliane: ELIANE – liefdeslyriek (2023). Het eerste gedicht na het verschijnen van die bundel is: De maan, zij is… 

 

 

 

Eliane

 

Ik heb je lief:

 

het glanzen

van je glimlach

en je oogopslag

 

de diepte

van de stilte

in je stem

 

het vuur 

van je verliefdheid

levenslang.

 

Ik heb je lief. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Just a drop of water in an endless sea (Kansas)

 

Wij zijn maar waterdruppels,

jij en ik.

 

Maar kijk nou eens

wat er gebeurt.

 

God schittert in de Schelde

onder een loden lucht.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Terugkijkend

 

op mijn leven

zie ik mij gaandeweg

 

zo zoet verzeild geraakt

in dit, mij onbekende land,

 

waar jij regeert

met onwaarschijnlijk

 

zachte hand

en mij 

 

zo vrolijk vrouwelijk

hebt overmand.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Toen ik in je ogen keek

 

die allereerste keer,

dacht ik:

 

waar of wanneer

zag ik dit eerder?

 

Toen ik thuiskwam

en mijn hondje mij aankeek,

 

wist ik het.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Laat mij

 

liefste,

in de lichtkring

 

van jouw lust

waarin de angsten

 

en de pijnen

worden opgelost

 

als nevel

in de zomerzon.

 

Zo dronken

zinderend en zot

 

van God

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De maan, zij is

 

een wijze vrouw,

zij strooit haar licht

zo stil,

 

haar witheid zacht

weerspiegelend

en vriendelijk rimpelend

 

in de rivier

spreidt zij

haar liefde wijd.

 

Zij lijkt op jou,

de maan,

ik noem haar God

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De zon

 

die met haar licht,

verzacht door zee en mist,

 

je zoveel schoonheid schenkt

verzengt je ook

 

maar altijd

is zij bron

 

en altijd

heeft zij lief.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Afscheidsfeest

 

Geen zwaarte, liefste,  

nee, geen zwart en geen

 

geweeklaag rond een kist

waarin ik niet meer ben. 

 

Ja, vier veeleer

de vonken van ons vuur

 

dat branden blijft

voorbij dit eind.

 

 

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Grafschrift

 

Hier ligt Wim

niet.

 

Wim is niet

doodgegaan.

 

Wim is

opgegaan.

 

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Collectors item

 

Ik weet bij God niet waarom

noch waaraan ik het verdiend zou hebben –

ik heb het niet verdiend…

 

maar ooit moet

zoiets als God

hebben gezegd:

 

‘Luister, Jansen,

ik geef jou

het aller mooiste 

 

en aller kostbaarste

uit mijn collectie

scheppingen.’

 

En ik bleef achter,

verpletterd

door genade.

 

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Als ik doodga

 

Mijn liefste, als ik doodga,

denk dan

aan deze woorden:

 

je was voor mij

zo teer,

zo morgenlicht,

 

zo ongelooflijk mooi,

zo vol geluk,

zo God.

 

Je was voor mij…

…elk woord voor jou

is een blamage.

 

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bibliodrama

 

Kom, spelen we

bijbeltje,

was ik

legio:

 

de gek tussen de graven

en de melaatse

en de verloren zoon

en de blinde

en de dode…

 

Was jij Jezus.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Er zijn van die dagen

 

Ja, er zijn van die dagen

die me onderdompelen

in dikke duisternis,

 

in de angst van mijn hart,

in de pijn van de zeer

ongenode gast in mijn lijf.

 

Dan hol ik mijzelf uit

tot op het merg

van mijn bitterste chagrijn.

 

Maar ik kan nooit verduisteren

het vreemde, zoete licht

dat uit dit niets verrijst.

 

 

 

 

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

Terugblik van later

 

In winterdonker lagen wij

verstrengeld.

 

Ik fluisterde: ‘Jij bent

zo ongelofelijk van God.’

 

‘Nee, jij’, zei jij,

‘jij bent van God.’

 

‘Maar jij bent meer van God.’

‘Nee, jij bent meer van God.’

 

We werden het niet eens,

maar het werd licht

 

en het is licht gebleven

ook toen ik dood was.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Metamorfose

 

Wanneer ik in de nacht

mij in de slaap verlies

 

vind ik mij ‘s morgens terug

gemetamorfoseerd

 

in jou.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Doodgaan is klaarkomen

 

Steeds vaker denk ik aan de dood,

en niet angstvallig,

nee,

 

als ik van liefde brandend wakker word

en alles in mij

stroomt en gloeit,

 

dan komt het mij zo helder voor de geest:

doodgaan  

 zal een ultiem orgasme zijn.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Siësta

 

Ik lag te mediteren,

maar nee, dat is niet waar,

 

ik lag maar wat,

lag zomaar wat,

 

en zie, een warme golf

sloeg door mijn lijf

 

en wakkerde in mij

een zinderende liefde aan

 

voor jou, altijd

voor jou .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Psalm 40

 

Til mij omhoog,

liefste,

 

uit de modder,

uit het slijk,

 

ja, til mij in

jouw lichtkring

 

en bewaar mij

voor altijd in

 

jouw atmosfeer

zo diep en dicht

 

doortrokken van

het allerhoogste.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mijn Koh-i-Noor

 

Zo glanzend jij,

zo teer zo

 

barstensvol

God,

 

ik zal je zo zorgvuldig

inwikkelen

 

in het allerzachtste

fluweel,

 

het langzaam

en aandachtig

 

toevouwen

en teder je

 

verstoppen in

het allermooiste

 

doosje.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dit ben jij

 

Zo honingdruppels rijkelijk

lekkend

uit God.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bij de foto

 

Het was in het najaar van 1968

toen jij plotseling opdook in mijn leven.

 

Ik zag je diepte

in  je blik.

 

Ik zag je zachtheid

in je lippen.

 

Ik zag je rijkdom

in het golven van je haar.

 

Ik zag je felheid

in de lichtjes in je ogen.

 

Ik hoorde hoe je stilte

resoneerde in je stem.

 

En ik wist het:

God bestaat.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kosmisch

 

Een universum

wit en licht

 

dijt uit in mij

en om mij heen.

 

Een gloed

doortrekt mijn lijf,

 

verteert mij zacht

als God.

 

Een kosmisch vuur,

en dat

 

ben jij

in mij.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En weer

 

vannacht

daalt in mij neer

 

dat zachte,

zinderende

 

waar alle vragen,

alle angsten

 

en ikzelf

in worden opgelost.

 

Het vloeit uit jou,

godin.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Schilderij

 

Wij liggen samen

zo zoet gevangen

 

in een gloed

van warme kleuren,

 

een gouden greep

van licht.

 

Wij liggen samen

gevat in God.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De Profundis

 

Mijn allermooiste meisje ever,

zoiets had ik nog nooit gezien:

 

zo teer, zo

stil en wijs, zo

 

tot aarde en tot lichaam,

tot koningin en engel

 

getransformeerd

gedicht.

 

Grote God,

wat heb ik van je gehouden!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na een vrijpartij

 

Als je nu in mijn hoofd kon kijken,

dan zag je

 

een brede,

traag stromende

 

rivier

van wit en licht en

 

room en zoete

overvloed waarin

 

jij baadt,

of nee,

 

jij bent het,

die rivier.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wanneer ik slaap

 

naast jou,

dan gooit mijn ziel

 

de trossen los

en zeilt

 

het eiland tegemoet

waar onze liefde

 

zich verdicht.

tot God.

 

Wanneer ik wakker word

vind ik mij terug

 

in ons,

verrukt

 

van een ondraaglijk licht.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eliane

 

Jouw naam is

om te zingen, zacht

voor je uit te zingen,

 

is dansen, langzaam

en gewichtloos dansen

op de klanken:

 

Eliane…

 

Eliane,

jouw naam is

poëzie:

 

een dans

van licht en liefde,

net als jij.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Weet je wat zacht is?

 

Zo zacht en zoet

als donkerrode

frambozen?

 

Jouw lippen

zo gulzig open

als we vrijen,

 

zo zoekend

naar de mijne

gulzig open.

 

Weet je wat zacht is?

Jouw liefde

in mijn leven.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wat overblijft?

 

Jouw alles

overrompelende

 

veelheid

aan lust en liefde.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een leven lang

 

gedragen door

een hoge, witte wolk

 

en dat

ben jij.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een wandeling ’s morgens vroeg

 

onder een wolkendek.

Een lichtstraal piepte

door een gaatje

 

en wroette zich een opening

waarin een schitterende vlek

als een gezicht verscheen.

 

Was ik het of

was jij het die het zei?

‘Hé, daar is God.’

 

Dat zeg ik al

mijn hele leven

als ik weer naast jou wakker word.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Droom

 

We dansten vederlicht vannacht,

we dansten

door de dood

 

of nee, het was

het leven, het maakte

geen verschil.

 

We dansten vederlicht, het was

zo teer en toch

zo onverwoestbaar sterk,

 

het was

zo ongelooflijk

jij.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Oergevoel

 

De dageraad,

schemergebied,

 

een vogel klinkt,

nog een en nog een tot

 

een dans, een zotternij

 van fluiten.

 

En zie, mijn hand

tast als vanzelf

 

naar jou en glijdt

over jouw zachte onderbuik,

 

ons diepste

liefste

 

oergevoel.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wakker worden

 

Mijn lief en ik,

we lagen hand in hand.

 

‘Zoet, zacht en goddelijk

geluksgevoel’,

 

zei ik,

‘klopt dat?’

 

‘Het klopt’

zei ze.

 

‘Geen vrees?’

vroeg ik.

 

‘Geen vrees’

zei ze.

 

We vreeën

zalig.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vannacht

 

Wij lagen in God vannacht,

op een heuvel

van licht,

 

 wij, jij en ik

met alle attributen

van ons leven:

 

de jammere jaren van jouw jeugd,

jouw angsten

en verlangen,

 

mijn woede op de wereld,

mijn angsten

en verlangen

 

naar het licht,

het licht waarin

wij samen lagen

 

vannacht.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Misverstand – gesprek met oncoloog

 

Jij spreekt van

pech,

ik van

klus.

 

Jij spreekt van

patiënt,

ik van

Viking.

 

Jij spreekt van

ziekte,

ik van

liefde.

 

Jij spreekt van

einde,

ik van

vervulling.

 

Jij spreekt van

inslapen,

ik van

ontwaken.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Poes

 

God is een speelse poes

die spint en kroelt en kronkelt

 

en krols zich aanbiedt

aan jouw aaien

 

en in de holte van jouw hand

bolt zij haar rug

 

en schurkt haar warme, zachte vacht

tussen jouw vingers.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Achter mijn ogen

 

Als ik mijn ogen sluit

gaat er een wereld open

 

en in mijn brein ontvouwen zich

de landschappen van licht

 

en in de verste verten

de nevelblauwe bergen

 

en een rivier van vuur

die stroomt in God

 

en die rivier

zijn wij.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een veld van liefde

 

En elke nacht

word ik geleid

 

voorbij de vrees

voorbij de pijn

 

voorbij de dood

voorbij mijzelf

 

en vind ik ons

voor eeuwig samen

 

in een veld

van liefde.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Voor ik verdwijn

 

in dat verliefde licht

achter de heuveltop

 

kijk ik nog een keer om

en zie

 

het land waarin

wij zwierven en beminden,

 

hoe wonderschoon het was,

hoe zonbeschenen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De dood is van goud

 

Wij wandelden in het morgenlicht,

wij wandelden langs het meer.

 

Het morgenlicht was grijs,

het meer was grijs.

 

En toen

verrees de zon.

 

Wij wandelden in het morgenlicht,

wij wandelden langs het meer.

 

Het morgenlicht was goud,

het meer was goud.

 

En ik dacht aan de dood

en wist:

 

zo zal het zijn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Annica*

 

Zo zacht ontwaakt,

zo liggend in

de zonnestroom waaraan

ik toebehoor

 

en dan

te worden meegevoerd,

zo zonder mij,

zo heerlijk doodgegaan,

 

zo drijvend op

dat zoete licht

 

in jou.

 

  

 

*Term uit het boeddhisme: het eeuwige worden, de stroom van levende relaties die het individu overstijgt. Ik interpreteer het als een stroom van liefde.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Goud

 

Wanneer mijn ziel een wolkje was,

dan was zij Goddooraderd

en Godomrand,

zoals je dat soms ziet.

 

Dat ben jij

in mij.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Terugblik 1969

 

Mijn mooie donkere meisje,

mijn mooie lieve meisje,

je weet niet half

 

nee nee,

je weet niet half

hoe wonderschoon je was

 

hoe stil je ogen glansden,

hoe ongelooflijk hoe rampzalig,

hoe hoog ten hemel schreiend,

 

hoe diep tot in mijn merg

ontroerd,

hoe jubelend en juichend,

 

hoeveel ik van jou heb gehouden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rivier

 

Ik lig in jou,

jij golf van licht,

 

jij overweldigt mij

zo teer

 

en neemt mij op

en draagt mij mee

 

licht als een veer,

omspoeld en overspoeld

 

om samen uit te stromen

in God.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dief in de nacht

 

Wie ben jij toch?

Die in de nacht

 

mij opzoekt in de slaap,

mij aanraakt en

 

mij onderdompelt

in een licht

 

zo vloeiend en

zo zacht,

 

die zo verrukkelijk

mij aan mijzelf ontsteelt?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Van binnenuit

 

God nestelde zich in mijn brein

vannacht,

 

ik zag mijn leven

door haar ogen

 

en zij masseerde zacht

de aangespannen spieren

 

en fluisterde mij in het oor:

wees niet bevreesd.

 

En toen

kwamen de tranen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Foto

 

De zon scheen

op jouw foto.

 

Of scheen jouw foto

op de zon?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wat liefde vermag

 

God zei:

‘Ik neem je mee

langs de pijnpunten van je leven

waar oude wonden kloppen.’

 

Zo gingen wij tezamen

op pad.

Maar zie,

ze waren allemaal verdwenen.

 

God zei:

‘Ik wist het wel.’

En glimlachte naar mij,

zo lief

 

als jij soms doet.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Domein

 

En weer bevind ik mij

in dit domein,

 

dit wonderlijke land

in mij

 

van liefde louter

en alleen

 

en alles warm en goed en zo

zonovergoten,

 

er moet wel sprake zijn  

 van God.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik heb God gevonden

 

Ik dacht al:

wat is dat toch,

 

die warme gloed

die ik daar voel?

 

Zij zat verstopt

in een plooi van de tijd.

 

In een seconde

van mijn diepste pijn.

 

Uitgerekend daar

ontdekte ik haar.

 

Niet geheel toevallig

was jij daar ook.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mijn leven

 

Vannacht nam God me bij de hand

en wandelde met mij

mijn leven langs.

 

God zei: ‘Wat is dat toch?

Die stille glans

waarin wij ons  bewegen?’

 

Ik wist het wel,

want ik zag overal

jouw ogen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Los

 

Ik laat mij

in jou los en

zweef.

 

Geen wijder

luchtruim,

geen zachter

 

licht.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

One way

 

Komen de regens van november,

mist en duister van december,

 

komen de nachten met hun vragen,

komen de vragen van de angst,

 

komen soms oude spoken

je bestoken,

 

heb lief.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na de nacht

 

God houdt van hersenen in ruste,

zij ziet ze liggen – zacht

als wolk,

 

zij legt zich

overvloedig

in ze neer,

 

doordrenkt ze

met haar goedheid

en haar zoetheid.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Elke dag

 

met jou

nog samen

weegt als

 

goud

zo licht

en fonkelend

 

zo vol

gewicht

van louter

 

licht.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kentering

 

Ik heb je lief,

het meisje dat je was,

het meisje van verlangen,

de ogen vol melancholie

en onvervulde dromen.

 

Ik heb je lief,

ons wilde spel,

het volle vuur waarin

wij ons een leven lang

verheugen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mooi

 

Je bent zo mooi als we vrijen,

zo los en lust en zo voluit,

 

zo onbekommerd

schaamteloos,

 

je mond zo gulzig

open.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Die dag

 

die komt

die onherroepelijk komt

 

hij zal zo licht zijn

zal zo licht zijn

 

zo licht als toen

als toen die dag

 

toen liefde ons ontstak

ontstak in vuur en vlam

 

zo licht zal zijn

die dag

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nachtgetijde

 

Het zachte

donker in

 

jouw stille

ruimte

 

en alles ademt

jij.

 

Ik zie mij

door jouw ogen

 

zie mij

bemind en

 

badend in

jouw licht.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Voor Eel

 

Wil je weten

hoeveel ik van je hou?

 

Pak je koffer

want we gaan op reis.

 

Pak je koffer

want de reis

 

zal eeuwig duren.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En dan zeggen ze nog

 

Jongens, jongens,

wat stroomt het weer

door mijn hoofd en door mijn hart!

 

Maar wat dan, Wim?

Wat stroomt er dan ?

 

Een zacht

verrukkelijk orgasme

in mijn brein.

 

En dan zeggen ze nog

dat God niet bestaat.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Deuren

 

Jazeker, jij bestaat.

Wie anders was

dat licht in mij,

vanmorgen vroeg?

 

Wie anders was

die mij omarmde,

me kuste

en alle deuren sloot?

 

Wie anders

doet zo teder

de deuren toe,

de deuren

 

naar de pijn? 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Imker

 

Word wakker en meteen

mijn  ziel een bijenkorf

 

van gonzende muziek

en druipend van de honing,

 

om jou,

mijn koningin.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dansvloer 1970

 

Je overrompelt mij nog

dag aan dag,

 

nog meer dan toen,

die eerste keer

 

toen jij me op de dansvloer

bij mijn lurven greep

 

om eindelijk te gaan

beminnen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vulkaan

 

Liefde als lava

kolkt zij vanuit

jouw binnenste,

 

zo gloedvol en zo heilzaam

dodelijk

overvloeit zij

 

het grind en het gruis van

mijn duistere dalen

en maakt ze tot

 

vruchtbare aarde.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Versieren

 

Ik pluk voor jou

de mooiste wolken

en drapeer ze om je haar,

 

ik bed je in

in zachte nevels

van de nacht

 

en ik versier je

met alle tinten vuur

van alle zonsopgangen ooit.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Thuis

 

Alles van jou

kwam in mij thuis:

 

verlegenheid

verlorenheid

verliefdheid

en verlangen.

 

Alles van ons

kwam in ons thuis.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Niets, helemaal niets

 

voor jij kwam met

je overvloed,

je stortvloed,

 

voor jij kwam met

het alles

absorberende.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Meditatie op Liefde

 

Ons hele leven,

alles

komt thuis in jou,

 

oneindige,

alles omarmende,

in jou.

 

Niets nog te vrezen,

niets meer te vechten,

niets te bewijzen.

 

Alles

maar dan ook alles

is thuis in jou.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wat is dat toch met jou

 

dat alles wat ik ben

zich strekt naar jou?

 

Welk wonder draag

jij in je om?

 

Welk licht lokt mij

vanuit je diepste wezen?

 

Mijn ziel zuigt naar jou toe

vanaf dat ik je ken.

 

Het wordt alleen maar meer.

Wat is dat toch met jou? 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Woorden voor jou

 

Ik wikkel jou

in woorden

 

wit

en stil

 

en transparant

tot op het licht

 

dat jij

ten diepste bent.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Omdat jij

 

Wanneer ik wakker word

ben jij daar

naast mij

in mij

 

en al wat in mij is

dringt mij naar jou

naar jou

naar jou

 

omdat jij

omdat jij

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Opklaring

 

Ik had mijn hemel weer bezwadderd

met grauwe muizenis

en bange regenwolk.

 

Ineens was het verdwenen

en duizend zonnen schenen.

Wat was er toch gebeurd?

 

Jij glimlachte naar mij.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Verbazen

 

Liefste, ik wist niet

dat ik het in mij had

 

je nog meer

te beminnen

 

en nog meer

mij bemind te weten.

 

Je blijft me verbazen,

jij.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Raadsel

 

Jouw hart

ging naar mij uit.

 

Zal ik het ooit

bevatten?

 

Zal ik het ooit

bevatten?

 

Jouw hart

gaat naar mij uit.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mantra

 

Ik lees het

in je ogen,

 

ik zie het

aan je glimlach,

 

ik voel het

in je strelen,

 

ik hoor het

in je stilte:

 

blijf

in mijn liefde.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zelfverlies

 

In de peilloze

ruimte

 

van mijn vreugde

om jou

 

verdampt

verrukkelijk

 

mijn ik

in jou

 

tot één

wolk

 

van licht.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Winst

 

Als ik mijn ik verlies,

verlies ik ook de pijn

die daaraan kleeft

 

en dat is winst.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Voor jou

 

Ik weet het niet, mijn lief,

het is te veel,

mijn hart bonst uit mijn lijf,

ik barst uit dit bestaan

voor jou.

 

Ik weet het niet, mijn lief,

het is te veel,

ik denk soms dat ik stoned

en knettergek van liefde word

voor jou.

 

Ik weet het niet, mijn lief,

het is te veel,

het is mij

nooit genoeg

voor jou.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bede

 

Ach liefste,

dat ik jou

 

tot God mag zijn

zoals jij mij.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jouw geheim

 

Ik ga de weg naar binnen,

ik wandel door mijn hersenpan

steeds dieper in het labyrint,

 

een lang en bochtig pad

langs bergen en valleien,

door schaduwen en schimmen,

 

en aan het einde van de reis,

daar zie ik jou,

jij wacht op mij.

 

En kijk, daar is ook God,

een stille gloed

waarmee jij bent omgeven,

 

een zacht gezicht

dat met het jouwe

samenvalt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bergtrein

 

Dat ik niet

uit jou val,

 dat ik mij

in jou voeg.

 

Alleen in jouw

spoor

 

vouwen de vergezichten

open

 

naar de smaragden

hellingen,

 

zonovergoten

toppen,

 

jouw schitterende

licht.

 

Dat ik niet

uit jou val,

dat ik mij

in jou voeg. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Reminiscentie

 

Als ik de oude foto’s zie

van toen,

van ons,

 

zo nieuw,

zo rijk,

zo feest,

 

ik was toen veel

gelukkiger

dan ik toen was.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bestemming

 

Het liefste

lig ik maar

 

voor dood

in jouw schoot.

 

De bange stemmen

zwijgen.

 

Ik vecht niet meer

met het gevecht,

 

wat zou mij

kunnen deren?

 

Ik leef niet meer,

ik lig

 

alleen nog maar

te liggen

 

in jouw licht.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Genezing

 

In jou

is de nectar,

 

daar

moet ik zijn,

 

zegt de bij

van mijn ziel

 

en vindt feilloos

zijn weg

 

naar het hart

van de bloem.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Volheid

 

Mijn lief,

alsof ik je opnieuw

ontvang

 

nu zonder

angst

je al bij voorbaat te verliezen

 

en in het volle

volle weten

en genieten

 

de volle

volle vreugde

tranen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Met terugwerkende kracht

 

laat ik mij door jou

versieren

 

en drink het nu

ten volle in,

 

laat ik mij overspoelen,

laat ik jouw zon toe

 

mij volledig

te beschijnen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Veilig

 

Liefste,

ik geef mij aan jou over

met al wat in mij is

 

en al wat in mij is,

het doet er niet meer toe,

 

in jou

is alles veilig.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Onze ongelooflijke liefde

 

Dat het gewoon allemaal goed is.

 

Dat er niets op te lossen valt.

Niets te vrezen.

Niets te verontschuldigen.

Niets te stillen.

Niets te muizenissen.

 

Ruimte.

Zonovergoten.

Vrij.

Volkomen.

 

God.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ondergaan

 

De dijken doorgebroken:

jij stroomt in mij naar binnen

 

en vult de kleinste gaatjes

waar jij niet eerder was.

 

Jij overspoelt mij en

ik onderga volkomen,

 

laat mij in jou

verrukkelijk ten onder gaan.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Genot

 

Ik mediteer

op jou

 

ik breng mij jou

te binnen

 

zo zacht en wonderlijk

te binnen

 

jou

te binnen

 

jou.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Beetje laat

 

Zeventig jaar,

het is echt waar,

het is echt waar:

 

je houdt van mij,

je houdt heel veel van mij,

je houdt van mij alleen.

 

Mijn hart springt op,

ja, eindelijk

verheug ik mij ten volle:

 

je houdt van mij,

je houdt van mij,

je houdt van mij.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vervuld

 

Alles was aangelegd op ons,

op jou en mij:

 

de geilheid van het krokodillenbrein,

de lieve lusten van het lijf,

het zwijmelen van de hormonen,

het welbehagen van intimiteit

en het verlangen van de ziel

 

en alles is vervuld in ons,

in jou en mij.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Liefste, late levensfase

 

Nu wil ik niets meer van jou missen,

geen sprankje licht, geen vonkje vuur.

 

Nu laat ik mij niets meer van jou

ontfutselen door angst of waan.

 

Nu laat ik mij door jou

volledig om en overspoelen.

 

Nu adem ik alleen nog jou

en open wijd mijn poriën

 

en drink je in met volle teugen

en vreet je op met al wat in mij is.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jij

 

Mijn liefste, mijn

glans, mijn

stilte, mijn

 

innerlijk vuur, mijn

ruimte, mijn

leven, mijn

 

liefde.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Goede Vrijdag

 

Er moet gestorven zijn,

mijn ik met al zijn angsten

en kwellingen en pijn.

 

Er moet gestorven zijn,

er is geen andere weg

mij te bevrijden van mijzelf.

 

Er moet gestorven zijn

om op te gaan in licht,

in liefde op te staan. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Psalm 23

 

Als ik de weg naar binnen ga

en alles achterlaat,

 

het meest

mijzelf,

 

als ik de weg naar binnen ga,

dan vind ik ze:

 

die wateren

en weiden,

 

stiller,

groener,

 

zonovergoten.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

God is als

 

sneeuw

in de nacht:

 

de aarde

die zichzelf

 

van binnenuit

verlicht.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Doodgaan

 

Rivier verdwijnt

in oceaan.

 

Laat achter wat je achterlaat,

want het is mooi geweest.

 

Word wat je worden gaat:

een feest

 

van licht en kleur

en leven.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Homo H₂O – rondo

 

in bergen

verborgen

uit bronnen

geboren

gaan stromen

en zwellen

vol vreugde

je storten

van rotsen

en bruisen

en kolken

 

dan dalen

naar laagland

vertragen

verbreden

en langzaam

verdwijnen 

in zee

 

en zee zijn

verdampen

en stijgen

en drijven

naar bergen

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Buizerd

 

met je witte borst

verheven op je tak,

 

je trage vleugelslag

omhoog,

 

de cirkels die je schrijft

in de lucht waarop je drijft,

 

buizerd met je brede borst:

een vorst.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Onrustig

 

Ik sluit mijn ogen

en betreed

 

jouw stille tuin

in mij

 

waarin ik mij

verlies,

 

mij in jou

achterlaat

 

en alles

is vervuld.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

September

 

Ik heb je lief,

septemberlicht.

 

Je oogt zo zacht

gezaaid.

 

Je flirt met

Scandinavië.

 

Je ligt zo wijd

gestreken

 

als ochtendnevel

op een meer.

 

 Je bent zo stil

als God.   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ontmoeting

 

Water spiegelt morgenlicht.

Wind houdt zijn adem in.

 

Het gras is nevelnat

en zacht.

 

In de roerloze tuin

verschijn je mij

 

en kijkt me even aan

voorgoed

 

zoals de ree die ik vanmorgen zag

opduiken uit een bomenrand.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

verzonken

 

het was zo goed vannacht zo goed

ik lag in jou gedroomd

en jij lag wijd en zijd

als weiland om mij heen gespreid

 

en ik in jou een rustig slapend dier

in geurend gras onder een maan

van milde gloed als van een bron

het fluisteren en ruisen

 

en alles was zo goed vannacht zo goed

dat alles wat maar zeer kan doen

voorgoed in jou verzonken lag

verzadigd en getroost

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mediteren

 

Zoals een maki zonnebaadt,

zijn armen wijd gespreid,

zijn zachte buik zo roekeloos

zich kerend naar het licht,

 

elk vonkje vangend

voelend,

vrijend,

 

zo een en al

ontvangen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ontwaken

 

Als ik langzaam ontwaak

vanuit een zoete, diepe slaap

 

lig ik nog lang in jou,

in jouw verstrengeling met mij

in mij.

 

Als ik langzaam ontwaak

in de geboorte van het licht

 

zie ik verwonderd om me heen

hoe mooi de wereld is

in jou.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jij

 

Je bent gemaakt

van witte room,

van volle maan,

van golvend gras.

 

Je bent gemaakt

van vuur,

van vrouw.

 

Je bent gemaakt

van God.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Corona

 

De wereld

wordt besmet.

 

De aarde

wordt gered.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Lente

  

Er geurt sering,

er dartelt lam

en bloesem spreidt zich open

als een verliefde vrouw.

 

Niets nieuws

onder de zon

 

en toch is alles

nieuw.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zuster dood

 

Je zwerft al tijden om me heen,

een witte schaduw in de mist,

je fluistert mij jouw naam in het oor

en ik verneem allang

 

je glans in elke dageraad,

je schoonheid in de morgenzon,

je stilte in het rimpelloze meer,

je gloed in avondrood.

 

En op een dag

zul je recht voor mij staan,

je kijkt me in de ogen

en je zegt:

 

Kom nu maar mee,

ik voer je naar het allerzachtste licht

waarin je rusten mag

en zon van liefde zijn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 December

 

Een glimp van licht

laag aan de paarse kim.

 

De dagen dun als dageraad,

de nachten dik en zwaar.

 

Tussen de schemeringen schijnt

de maan een schaduw van zichzelf.

 

De leegte van het winterland

opent de hemel naar het licht.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vrouw

 

Hoe een aaien

een heel zacht aaien

 

hoe een openen

een teder openen

 

hoe een bespelen

een liefdevol bespelen

 

hoe dat

naar God.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Halo

 

Een nest van nevel om de maan

waarin haar witheid zich verzacht

 

en mild zich uitstrooit in de nacht:

de schaduw van een sneeuwlandschap.

 

Het is zo’n nacht om loom te liggen vrijen,

je lief te laten zinderen van lust.

 

Zo’n nacht om in vervoering te geraken

en te vertoeven in de schoot van God.

 

Het is zo’n nacht om diep en dwaas te leven,

zo’n nacht om dood te gaan van licht. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kleinkinderen

 

In jullie onbevangen ogen

lees ik:

 

waarom de wereld ooit begon,

waarom de zon,

 

het universum en het licht,

een eindelijk subliem gedicht,

 

hoe God zich in een kind ontvouwt,

zich weerloos aan ons toevertrouwt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Winterverlangen

 

Weg te sterven

met de roep mee

van de ganzen

in hun vlucht.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Meditatie

 

ik

adem

 

ik adem

mij uit

 

ik adem

jou in

 

jij ademt

in mij

 

jij

ademt

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Veere

 

Het wandelen in een schilderij van Brueghel,

een miniatuur van Brugge,

 

een tafereel in zachte grijzen,

huis aan huis als oude wijzen.

 

Een Goliath heeft aan de rand

zijn stenen vuist geplant,

 

tragische rots,

litteken Gods.

 

En in het hart een ranke minaret,

daar door een engel neergezet,

 

het dwarrelen zoals sneeuwvlokken:

de porseleinen klanken van de klokken.

 

En staande bij het veer

het zich ontvouwen van het meer

 

in spiegels van pastel en licht,

teder omarmend vergezicht.

 

Het water is de moederschoot

die haar van meet af aan omsloot.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In het licht van de dood

 

Alles is anders dan ik dacht:

de huizen uit mijn kindertijd

zijn kleiner dan ik dacht.

 

De dagen en de nachten

en de gedachten die ik dacht:

alles is minder dan ik dacht.

 

Alles is mooier dan ik dacht:

het licht is pril,

de avond stil,

 

en jij zo zacht.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nirwana

 

Ik ben

de rimpeling

die niet meer is.

 

Ik ben

voorbij.

 

Ik ben

alleen nog jij.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Oertaal

 

Weer glijden onze lijven

die wondere wereld binnen

 

waar zachte wetten gelden

en taal is er alleen signaal

 

van wellust die zich spiegelt

in onze lome ogen,

 

verrukking die zich baan breekt

in woedend ademende klanken:

 

de oertaal van ons lichaam,

de oertaal van ons vuur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Golf

 

Wild het golven

van je lichaam

onder de storm

van tederheden

 

voortgedreven

naar die ene

hoogste golf

 

die je meevoert

en je optilt

 

naar de zon.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Provence

 

I

 

Zeg zacht die naam

een paar keer voor je uit

 

en hij gaat zingen…

 

 

 

 

 

  

 

 

 

 

 

 

  

Provence

 

II

 

…gaat zingen van

azuren luchten,

 van wijn, olijven en lavendel,

melkblauwe bergen in de verten,

zandgele huisjes die de hellingen af druipen

 

en een bloedgeile zon.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Godplek

 

I

 

Er moet diep in mijn hersenen

een liefdesnestje zijn,

een stille plek waarin

mijn hele wezen rust.

 

 Het is, als ik dat knopje raak,

alsof er honing door

mijn geest en lichaam vloeit

en ik word losgemaakt.

 

Een piepklein celletje waarin

het universum schuilt

en iets heel teers daarin 

dat mij bemint en leidt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Godplek

 

II

 

Binnenkamer van mijn leven,

wonderlijk toevluchtsoord,

een hut verscholen in

het oerwoud van mijn ik.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Regenmuziek

 

Ritselt de regen

in de struiken,

tegen de ramen

tikt de regen,

 

klettert de regen

op de stenen,

in de goten

gorgelt de regen,

 

roffelt de regen

op de daken,

in de bomen

ruist de regen,

 

zingt de regen

in mijn hoofd.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mystiek

 

Jij ligt met mij verstrengeld

in mijn hoofd.

Jij hebt me zalig

van mijzelf beroofd

 

en o

 

uit deze zoetheid

nooit meer op te staan

maar loom en langzaam

dood te gaan

 

in jou.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mijn leven in vijf distichons

 

Ik was een vreemde vogel in

een nest van klei.

 

Veel is mijn leven niet geweest

dan veren die ik laten moest.

 

Zo ik iets was ben jij

de wind waarop ik dreef. 

 

Sinds ik mijzelf in jou verloor

leef ik verlost van elk gewicht  

 

en zweef ik

in het licht.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dank, zomermorgen

 

Dank, dag,

dat je over mij kwam met je vroege dageraad.

Dank, geschenken van de zomermorgen:

 

het lichtende groengrijs van de zee,

de melkblauwe nevelen verte,

het hoogblonde koren barstend van rijpheid,

de donkergroene bosranden met hun geheimen,

een ree en haar kalf die mijn fietspad kruisten,

de kruiden geur van vers gemaaid gras in de berm,

het zilveren licht tussen de wolken,

een uitzinnige lijster hoog in de bomen…

 

Ik kan het niet aan,

ik krijg het niet ingeademd,

niet ingedronken,

ik barst van licht

 

en dank.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

God 

 

Er drijft een eiland

in mijn hersenpan

tussen de grijze cellen.

 

Het is er licht

en stil

en zomermorgen.

 

Ik drijf er altijd weer naartoe.

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tijd

 

Midzomernacht.

Was even wakker, zag:

vier uur acht

en achter de gordijnen

het grijzen van de dag.

 

Viel zacht

in slaap, lag

achter mijn ogen

verzonken in een dag

 van eeuwigheid zonovergoten.

 

En werd weer wakker, zag:

vier uur acht.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

autobiografisch

 

het licht altijd dat licht het is

zo zacht veel zachter dan

het woord het doet

zo zeer

 

het licht altijd dat licht het zingt

hoe graag ik leef hoe zeer

het heeft gedaan

en doet 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Storm over Zeeland

 

Golvend en wuivend het riet

onder de storm.

 

Alleen in dit riet

onder de storm.

 

Zwijgend en zingend het riet

onder de storm.

 

Alleen dit riet

onder de storm.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Completen 

 

Bij de ingang van de nacht

ben jij de stilte die mij wacht,

sta ik met jou oog in oog

en uit het donker juicht een lied omhoog.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Licht

 

In jou

ben ik beland

 

met vroeger zwaar belast

en torsend mijn geliefden

onder mijn uitgerekte armen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Voor mijn nabestaanden

 

Als zij dan eindelijk mij heeft gekust,

mijn langverwachte zuster dood,

 

en mij ontvoerd heeft naar haar slaapvertrek,

mij tot haar stilte teruggebracht,

 

dan zal zij mij in jullie harten zaaien

en ik zal zuiverder in jullie wezen zijn

 

dan wie ik in mijn leven was.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Orgasme van de oudjes

 

Handen die verwilderd aaien

de zachte jonge honden

van onze bijna dode leden.

 

 Stil liggen nu, doodstil,

de open lippen vastgezogen

in huid om in te bijten,

 

stil luisteren naar de vreugde

die golft door onze lijven

en uitbreekt in geluidjes,

 

huivert in onze buiken

die plotseling weer dansen,

weer dansen tot de dood,

 

de duizelende, dolle

dood.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In mijn poëziebundel ‘Zingen aan de Styx’ – najaar 2016 – staan voornamelijk gedichten over mijn ziekte in de zomer van 2015: mijn verblijf aan de Styx. En enkele oudere natuur en liefdesgedichten. Het motto en het eerste gedicht uit die bundel geef ik hieronder weer. Wie meer wil: zie de bundel.

 

 Overkant

En ik zal stamelen: jij bent mijn land.

En ik zal roepen naar de overkant,

naar wie er nog niet zijn geweest:

wees niet bevreesd.

 

 

 

 

 

 

 

Teruggekeerd

 

Ik zwierf

langs de rivier de Styx,

bezocht door duizend goden,

ik stierf

er duizend doden.

 

Pas toen

ik naar de overkant zou varen

zag ik hoe groen

en bloesemrijk zijn oevers waren,

 

hoe stil

het water was,

hoe zacht het gras.

 

Ik ben teruggekeerd

voor altijd ongedeerd.

 

(De Styx is de doodsrivier in de Griekse mythologie. Wie erin werd ondergedompeld was onkwetsbaar, zoals Achilles, m.u.v. zijn hiel omdat zijn moeder hem daaraan vasthield.)

 

Poëzie tot mei 2015

 

Enkele gedichten die niet in de bundel zijn opgenomen

 

Hemel

Diep in de krochten van mijn hersenpan,

voorbij het labyrint van sentimenten,

in een zwart gat van licht

woont God.

 

 

 

 

 

 

 

 Onze kleinzoon Seb, met fragiele X

 jij

geschonden

prinsje,

wat ben je mooi

en gaaf

 

 

 

 

 

 

 

 

Kinderen

Toen jullie de tuin verlieten,

je weet wel, die van vroeger,

dat landgoed met kastelen

en oerwouden en bergen,

 

toen jullie de tuin verlieten,

gebrild, geharnast, groot

en zwaar,

 

toen ben ik maar vast

doodgegaan.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Minnares Dood

Jij palmt mij in,

ik ben jouw teerbeminde

prooi,

 

ik merk wel hoe jij mij

zorgvuldig

ontfutselt aan mijzelf,

 

het doet geen pijn.

 

 

 

 

 

 

 

Treurig

Alles

is zo verschrikkelijk treurig,

bijvoorbeeld

 

een kind

dat zich verheugt

op zijn verjaardag

 

en breek me ook de bek niet open

over een bruidspaar in de zon

of senioren die genieten van hun pensioen.

 

 

 

 

 

 

 

 

Merel ‘s morgens vroeg

Wat is het

dat jou doet besluiten

te gaan fluiten?

Hoe grijs moet het licht zijn waarop je wacht?

Hoe blauw het zwart van de nacht?

 

Wat is het

dat jou doet besluiten

te gaan fluiten

zo dwaas, zo buiten zinnen

alsof je er het eeuwig leven mee kunt winnen?

 

Wat is het

dat jou doet besluiten

te gaan fluiten?

Wanneer er van jouw mooie zwarte lijf

straks nog geen handvol dorre botjes blijft

 

klinkt nog dit fluiten.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

 

40 jaar vrijen met jou

leeg en

loom en

volkomen

bevrijd,

 

voor de,

zo ongeveer,

zesduizendste

eerste keer

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Godverlangen

Hunkeren en hongeren,

dorsten, smachten,

pijn,

 

genoegen nemen

met een druppel honing

en daar jaren op teren.

 

 

 

 

 

  

 

Mediteren

 stil

in dat punt van rust

waar denken

niet meer

werkt

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zestig plus

Elke seconde

een bronstig moederdier:

 

zij moet op dit moment  

besprongen en bevrucht.

 

 

 

 

 

 

 

 

Dageraad in het klooster

Een zomernacht – bij de Trappisten

woonde ik het nachtofficie bij,

in hoge ramen blonk het donker.

 

Stug zongen de broeders hun gebeden

en buiten floot een merel

het daglicht naderbij

Jij liet je toen verleiden, weet je nog?

Kwam zelf de morgen openvouwen:

Nevels van licht die van de bomen dropen.

 

Ik smolt,

ik ben in jou vergaan met man en macht.

 

 

 

 

 

 

 

 

Roodborstje

 jij

drager

van

 de op en ondergaande zon

 

 

 

 

 

 

Stille lenteavond aan zee

Zoals de zee er nu bij ligt,

zo loom en uitgespreid en

zilverig met iets van roze,

 

zo zal het zijn,

de dood.

 

 

 

 

 

 

  

 

 

 

 

 

 Contemplatie

Wanneer ik alles

varen laat

 

is er alleen

jouw stille

 

stromen

 

 

 

 

 

  

 

 

 

 

 

  

Jouw schoonheid

In de miljoenendans van menigten

de grauwe stroom van eendere miljarden

zie ik jou

 

oprijzen

in al je

nederigheid.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Het sneeuwt

 dit vallen is zo

niet

vallen,

is dit

sterven?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tempel

Wanneer wij maar de liefde vieren

bedrijven wij de ware liturgie.

 

Wanneer jouw lichaam heeft gezongen van genot,

dan rijmt dat meer dan ooit op God.

 

 

 

 

 

 

  

Jouw Hongaarse roots

 Stille

zigeunerin,

in jouw zwijgen

 

hoor ik de leegte van de poesta

en hoe de schemer naar de verte draagt

 

het verrukkelijke verdriet

van de gitaren.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bij het overlijden van tante C

Wel, tantetje Gezelligheid,

het is zover:

Nu ben je dood.

 

De vijfde in de rij van acht,

mijn moedertje was nummer vier,

je glom en lachte net als zij.

 

En net als zij was jij gehecht

aan dit bestaan, dat jullie niettemin

met zijn miserie wist te vinden.

 

Maar nu, zusjes Plezier,

 zijn jullie dood,

en zeg me eens:

 

Wat is er nu helemaal zo erg aan?

 

 

 

 

 

 

 

Ik kijk naar je

Je rookt je sigaret, je tuit

je lippen als je zuigt, je sluit

je ogen zo devoot

als je de rook uitblaast,

je bent zo

incorrect.

 

Zorgvuldig proevend nip je aan

je portje en gepassioneerd

volg je de krimi van de dag:

de moordenaar meteen al getraceerd,

je bent zo

crimineel.

 

Je tikt de as van je sigaret, je morst

een beetje, veegt het met zachte vingers

van tafel in de holte van je hand,

die ik zo goed van op mijn lichaam ken,

je bent zo’n

sloerie.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Spiegel

Toen zag ik God

van aangezicht tot aangezicht.

 

En in de spiegel van zijn ogen

zag ik mijzelf

 

althans

dat moet haast wel:

 

Wat anders kan dat grauwe wolkje zijn geweest

dat in de klaarte zo was opgelost?

 

 

 

 

 

 

 

 

 De laatste tijd

Ik ben de laatste tijd

zo dromerig en dood.

 

Een zee van zon

zonk in mij weg,

dijt in mij uit.

 

Ik dein

zo licht en traag

op eb en vloed.

 

Ik ben de laatste tijd

zo eeuwigheid.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

Stilte als topsport

 in dagelijkse oefening

geeft het zich

prijs

 

 

 

 

  

 

 

 

 

Bij “Meisje met duif” van Picasso

Paste jij maar in mijn hand,

dan zou ik je heel zacht omsluiten

 

zo losjes

dat je je vleugels uit kon slaan

 

hoewel je dat nooit meer zou willen.

 

 

 

 

 

 

 Schelpje

Een vreemdeling vertrouwde mij iets toe.

Als uit de zee verrees hij naast mij op het strand

en liep een tijdje zwijgend met mij op.

Ik was alleen.

 

Toen legde hij iets in mijn rechterhand:

een schelpje, zeepbeldun, in wonderlijke kleuren,

zo onbestaanbaar als het rood

van appelbloesem voor hij zich ontvouwt.

 

De vreemdeling vertrouwde mij iets toe,

verdween zoals hij was verschenen.

 

 

 

 

 

 

Uitvaarder

Warm vallen vlekken zon en vlagen wind

vanuit de bomen in dit gat

en nog iets onuitsprekelijks dat mij

op deze plek zo vreemd gelukkig maakt.

 

Ik strooi mijn laatste witte woorden

over de zoveelste kist

die een beminde bergt.

 

 

Straks kom ik thuis bij jou, wij

leven nog, wij

drinken een glas wijn, wij

vrijen er op los

 

maar zelfs in het verrukkelijkste moment

blijf ik vervuld van heimwee

naar dit uur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Geen witte Kerst

 De wereld grauw

zoals het hoort:

ere zij God.

 

 

 

 

 

 

 God en de dood

God en de dood:

  twee vrienden –

merkwaardig span.

 

Zij wandelen

voor mij uit –

of naar mij toe?

 

Zo te zien

druk in gesprek –

 

over mij?

 

 

 

 

 

 

 

Schoonheid van mei

Nee fluitenkruid, jij met je wuivende

en witte erehaag,

nee vogel uit den vreemde

met je mysterieuze roep,

nee meidoorn met je sneeuwlaag en

je medicijnen geur…

 

Er is een stilte die dit alles overtreft.

 

 

 

 

  

 

 

 

 

 

 

 

  

 

Zonder

Nee, ik wil niet dood,

nog niet,

nog lange niet,

 

maar ik wil

leven

als was ik dood,

 

zo lekker liggend

als licht op de golven

deinend,

 

zo in de verte

uit het zicht

verdwijnend,

 

zo zonder

mij. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

CYCLUS ROND MIJN HARTINFARCT

I

De klemmende greep

in de streek rond je strot

 

alle zwaartekracht in het universum

drukkend op je borst

 

de pijn van de wereld

wegend aan je armen

 

zodat je even vreest

Christus te zijn

 

geen ziekte die je zo

de dood inprent

 

 

 

 

II

Ik heb soms wel beweerd:

doodgaan is

niet erg.

 

Dat is het ook niet

in het licht

van de eeuwigheid.

 

Maar nu de dood

zijn tanden

in mijn hart heeft staan

 

lijkt het me toch

wennen.

 

 

 

 III

En toch,

mijn eigen scepsis en

de breinbazen ten spijt,

ik zou er niet van staan te kijken:

 

het grondeloze licht,

een warm bad van

dode geliefden

op mij wachtend,

 

een wonderschone stem

die mij omarmt:

ben je daar

eindelijk?

 

 

 

 

 

IV

Ik keer terug

in jou,

peilloze

diepte

 

ga

aan mijzelf voorbij

laat alles achter

wat ik was

 

en val

in jou

duizelingwekkend

zacht.

 

 

 

 

 V

Ik ben

nu even niets

dan

 

ademtocht

dun als

een nevelsliert

 

al blij

dat hij kan drijven

op de wind

 

en niet

vervliegt

 

 

 

 

 VI

Liefste,

nu alles om mij heen

vervallen lijkt:

een landschap plat en kaal,

 

sta jij daar aan mijn horizon

haarfijn

uitgesneden

 

 

 

 

 VII

Ik huil

de longen uit mijn lijf

vandaag

 

omdat

mijn hart

gebroken is

 

omdat

het is teruggebracht

tot gruiselement.

 

Ik huil

mijn hart haast uit mijn lijf

vandaag.

 

 

 

 

VIII

Zo scherp te weten weer

dat ik een lichaam ben

 

geen ontsnappen mogelijk

behalve

 

in de dood – ik heb het

in de ergste pijnen wel gedacht:

 

spuit mij maar plat –

maar dat

 

geeft zo’n gedoe:

al dat verdriet

 

en zo

 

 

 

 

 

IX

Hoewel

ik een fabriekje ben geworden

draaiend op chemicaliën

en nauwelijks meer weet

wat van mij is gebleven,

 

 is daar de oude hunkering

die ik uit duizenden herken:

 

Gij

 

 

 

 

X

 

Ik vreesde voor mijn leven

die eerste keer nadat

 

voorzichtig

voorzichtig

 

bespeelden wij

waar het brandde in onze lijven

 

zo stil, zo

ingehouden, zo

 

goddelijk

 

 

 

 

XI

Daar zitten jullie dan op de IC,

mijn grote sterke kinderen

 

in een halve kring 

om jullie kleine zwakke vader,

 

als ik dit overleef

weet dan

 

of ik nu zwijg of eindeloos ouwehoer

het enige wat ik zeg is dit:

 

ongelooflijk

hoe lief ik jullie heb

 

 

 

 

 

XII

Nee,

ik wil nog niet weg

uit dit prachtige land, dit

smaragdgroene land in het licht

 

maar als ik gaan moet zul je mij niet horen klagen,

meer dan mijn voetafdruk heb ik gezet

in dit prachtige land, dit

beschadigde land in het licht

 

en meer dan menigeen heb ik ontvangen

veel meer dan al die arme donders op de vlucht

in dit prachtige land, dit

verschrikkelijke land in het licht

 

laat mij maar waaien en verdampen in de wind

kom mij maar tegen in het jagen van de wolken

boven dit prachtige land, dit

smaragdgroene land in het licht

 

 

 

 

 

XIII

Straks,

aan het einde van de weg,

bij de rivier

 

maak ik mij los

uit wie ik was

 

laat ik mij achter

op de oever

en verdwijn

 

en op het stille water daalt

een weldaad

 

ongeëvenaard

 

 

 

 

XIV

Ik vind het wel allemaal best,

ben een mens van de dag,

dat was ik al

 

maar al dat gesodemieter:

mijn geliefden

opschudden,

 

stennis in de straat,

de rijstebrijberg

van emoties,

 

konden we dat maar

overslaan,

meteen overgaan

 

tot de orde van de dag

zonder mij

maar meer dan ooit

met mij