Velen zeggen dat het wel meevalt maar ik heb de recensie in Trouw als buitengewoon zuur en onrechtvaardig ervaren. Maar goed, dat zegt een auteur natuurlijk altijd. Niet voor niets verzuchten veel schrijvers dat ze geen recensies meer lezen… Nu is het wel zo dat de kop veel negatiever was dan de recensie zelf bleek te zijn. Daarin stond dat de ‘ontboezemingen wat vlak en onbevredigend blijven’ , terwijl in de kop dat subtiele ‘wat’ was weggelaten. Ook de twee sterren waren weggevallen, waardoor het net leek of het boek nul sterren kreeg. De recensente zelf, Pauline Weseman, heeft dat ook toegegeven in een mail, die ik hieronder weergeef.

‘Vervelend om te horen van die kop en de sterren.

Helaas maak ik de koppen niet, dat doet de eindredactie.

Een idee is misschien om de recensie door te plaatsen op uw eigen sites inclusief het ‘wat’ in de kop en met twee van de vijf sterren ingekleurd.

Ik ben freelancer, heb dus het auteursrecht op het stuk en geef u hierbij toestemming voor doorplaatsing op deze manier.’

Maar veel leuker is het natuurlijk om de recensie van Broeder Gilbert uit de Abdij Maria Toevlucht weer te geven – waaruit blijkt hoe subjectief recensies zijn (ook al suggereert Trouw objectiviteit):

‘Vlammend Paradijs’ is een schitterend boek. Dat een pastor met zoveel openhartigheid en poëzie kan schrijven over zijn jonge leven in de wilde jaren ’60 en ’70 heeft mij in mijn ziel gepakt. Menig maal waande ik mij te wandelen in het aards paradijs van vóór de zondeval en hoorde ik de zang van het Hooglied. Maar ook de tussenliggende gedeelten zijn van een directheid en intensiteit die ontroeren. Een pastor die met zoveel humor en tegelijk met zo’n mystieke bevlogenheid de moeizame weg kan beschrijven waardoor hem het geschenk van de liefde ten deel viel is meer dan een kunstenaar. Het veronderstelt een heel proces van ontlediging. Het heeft met nederigheid te maken. Zo’n pastor zal zeker ook de weg vinden in de rimboe van de moderne theologie. Pastor zijn in deze tijd: Wim Jansen heeft het geleerd van zijn geduldige en wijze vader, die nog de koeien molk met de hand, maar vooral van de oprechte relatie met zijn soulmate. Ja, ‘Vlammend Paradijs’ vlamt in menig opzicht. Het is dan ook een boek, weliswaar bescheiden van vorm, dat mij van het begin tot het einde heeft geboeid, ontroerd en geïnspireerd. En … op zijn tijd heeft het me ook heerlijk doen lachen.’

Broeder Gilbert Langerwerf