Dat was me het weekje wel!

Vorige week, in de nacht van 1e Pinksterdag op 2e Pinksterdag, kreeg ik een vreselijke pijn op de borst. Ik wist meteen hoe laat het was. Herinnerde me de pijn van mijn hartinfarct twaalf jaar geleden. HAP gebeld. Ambulance. Omdat ik een maand geleden al allerlei onderzoeken in Goes had gehad waar niets was uitgekomen wist ik ook dat ik gekatheteriseerd zou moeten worden en liet me dus naar Terneuzen brengen.

Diezelfde dag gedotterd. Maar over twee weken terug voor nog een andere vernauwing. Eerste herstel verliep snel, mocht donderdag naar huis maar vrijdag en zaterdag kon ik niets meer, voelde me heel beroerd (gelukkig geen pijn op de borst). Weer voor onderzoeken naar ziekenhuis. Voor de derde keer die ambulance in de straat. Ik ben de stennismaker in deze rustige wijk. Ze konden niets vinden. Volgens hen moest het aan mijn nieuwe medicijn liggen en ik heb nu een ander gekregen. Mocht gisteren naar huis. Voel me nu weer redelijk, maar ben erg onzeker geworden door dat gedoe in het weekend

Nu maar langzaam opkrabbelen.

Vlak voor mijn hartinfarct het goede nieuws vernomen dat mijn manuscript – over een dominee die met emeritaat gaat en op zoek is naar wat hem eigenlijk dreef om dominee te worden – in oktober wordt uitgegeven, weer bij Skandalon. Voorlopige titel: De dwaas op de heuvel – dominee zoekt God.  

Achter de computer lukt aardig. Dus heb ik mijn laatste preek – n.a.v. de beroemde uitspraak van Hobbes – geplaatst. De mens de mens een wolf?

Dit moet het maar even zijn..