Het zal wellicht mijn laatste Paaspreek ooit zijn… Wat klinkt dat dramatisch. Nee, ik ben nog niet van plan dood te gaan – hoewel vriend Hein zich van mijn plannen niets zal aantrekken – maar ik sluit mij aan bij de klacht van veel collega’s: ik heb zoveel jaren iets nieuws moeten verzinnen rond diezelfde verhalen dat ik blij ben dit niet meer te hoeven. Gewoon genieten van die mooie opstandingsverhalen zonder er iets mee te moeten! Als ik voorga na mijn emeritaat – wat de bedoeling is – dan vermijd ik de hoogtijdagen.

Ik denk overigens dat ik flink heb uitgepakt met deze laatste Paaspreek. Het is een samenvatting geworden van hoe ik de laatste jaren ben gaan denken over opstanding. Beginnend bij de mythe van Osiris en Isis, via het joodse opstandingsgeloof van de Makkebeeën en de farizeeën kom ik uit bij het sobere bericht van Paulus: Jezus staat niet op als een levend lijk, maar verschijnt aan hem als een stem. Een geestelijke, innerlijke  ervaring. Een geloofservaring dus. Niet meer en niet minder! 

Het is in de kerkgeschiedenis verschrikkelijk uit de bocht gevlogen, dat opstandingsgeloof, tot en met ‘de wederopstanding des vleses’ aan toe…