We wonen nu een maand in Veere.

Het is een genot, groter dan ik had gedacht, om elke morgen het gordijn open te schuiven en het groene Singeltje te zien met de bomen en de schapen in het weitje daarachter. 

Ook het donker ’s avonds, de sterrenhemel zowaar weer, de landelijke stilte – nee, ik overdrijf niet. 

Van de drukte nu en dan in het oude stadje hebben we hier nauwelijks last.

En overal schoonheid: het achterliggende landschap met het vele groen en de kreken, de oude wallen en vesten, het Veerse Meer in zijn wisselende tinten en natuurlijk ook de oude gebouwen.

Waarom konden de mensen vroeger als ze functioneel bouwden tegelijk de schoonheid bewaren en moet tegenwoordig alles lelijk zijn?  

Veere, het heeft werkelijk iets van een kloostersfeer. 

Wat zijn we allebei blij dat we deze stap hebben gezet. 

Schoonheid behoort tot mijn levensbehoeften.