Ik had zo zacht geslapen – uit het gedicht De moerbeitoppen ruisten van Beets.

Soms heb je dat, zoals ik gisternacht.

En terwijl ik best wat zorgen had over van alles en nog wat met de kinderen klopte alles.

Alles was zogezegd in ruste. 

En ook al was het niet goed, het was toch goed. 

En dan ’s morgens, dat licht van september…

Zie onder de link naar het gedicht dat daaruit ontstond. 

Beste allen,
een gedichie misschien als een beetje troost voor ‘alles wat zeer kan doen’.
Alleen al de foto is rustgevend. 
Aan God zal het niet liggen, schreef Etty Hillesum, in Westerbork nota bene.

https://ongrond.nl/2020/09/die-alle-wonden-heelt/

Voor wie erbij waren en voor geïnteresseerden:
de preek n.a.v. Zwarte schuur, die ik in Brouwershaven en in de Koorkerk hield, heb ik uitgewerkt en verdiept tot essay voor de Volzin van oktober: 
De gruwel en de troost.

Wordt dus vervolgd.
Hartelijke groet,
Wim