Onverwoestbare Noorman…

Hoe ik mijn ziekte zie.

En einde als vervulling. 

 

Lieve mensen,

vandaag voor het eerst aan nieuwe, zwaardere kuur – afwachten maar weer.
Een van mijn oncologen (zie column) maakt zich overigens nog niet ongerust en zei zelfs: ‘Ik beschouw jou nog steeds als een onverwoestbare Noorman…’ 
Haha, mag ik dat leuk vinden?
 
Korte column met gedicht deze keer. 
 
 
Hartelijke groet,
Wim

Reacties zijn gesloten.