haha, hoezo voorlopig niet op de mat? Ik zal het wel nooit kunnen laten.

Iemand speelde mij een zeer inspirerend artikel in de Volkskrant toe over het taboe van de westerse cultuur op dood en sterven. Zelf wil ik er open en luchtig mee omgaan. 

Zie de column. Echt lezen, hoor. Weet zeker dat je ervan opkikkert.

 

 

Dit is nu alweer de derde keer dat ik bij Nieuwjaarwensen mij afvraag of ik er volgend jaar nog zal zijn. Het is drie jaar geleden dat ik slecht nieuws te horen kreeg, met van die ultimatums als hooguit een half jaar en als je geluk hebt twee jaar. Inmiddels zijn er nogal wat mensen overleden die mij toen vanaf de gezonde kant sterkte wensten, terwijl ik er nog ben. Zo onzeker is alles. 

Hoe deze drie jaren geen jaren van sterven waren maar juist van intens leven – daarover gaat het in de column. 

 

Spannend hoe de onderzoeken in januari uitpakken.  

 

Heb een zalig uiteinde maar vooral een mooi nieuw begin!

En voor sommigen van jullie: dank voor de reacties! 

Lots of love voor 23, ook namens Eliane,

Wim