geen column deze keer – en dat zal sowieso wel minderen of stoppen – maar alleen een update. Wel een verhaal in de bijlage hieronder:

De wereld wordt meer en meer geregeerd door gangsters. Toevallig heb ik in mijn nieuwe boek een verhaal gewijd aan de louche presidentsverkiezingen in de VS in 1972, zoals ik die met mijn vader besprak – op het land. Dat verhaal, Boeventronies, vindt u in de bijlage, bij wijze van zeer vroege voorpublicatie. 

 

Bloedonderzoeken laten zien dat alles wat slecht is aan waarden in mijn bloed stijgt. Ook krijg ik weer meer pijnklachten. Dat dwingt me om toch weer een andere chemo in te gaan. De vorige kuur heeft mij een extra zomer gegeven. Misschien deze een extra winter. Ik zou nog één boek, een soort ’theologisch testament’, willen schrijven – als dat ervan komt.  

Meteen as. donderdag ga ik het nieuwe traject in. Ik geef me over aan het lot en het leven en de dood, het meest aan de liefde. Ik merk wel dat het net zich nauwer sluit.

 

Ik houd jullie op de hoogte wat betreft voorgaan en nieuwe boek. 

Ook de agenda beperkt zich voorlopig nog slechts tot één datum
Zondag 24 november 10 uur Koorkerk. Thema: Bruiloft van de dood. Een verfrissende manier om tegen de dood aan te kijken. Veel mooie reacties op gehad in Gapinge. Met De stervende van Will Ferdy. Live of later te volgen via www.kerkdienstgemist.nl 

 

Hele maand december houd ik vrij, als het überhaupt nog zou lukken met mijn nu toch echt afnemende fitheid.  

 

Lots of LOVE vanaf de Boulevard,

Wim

 

Boeventronies
Wat me heden ten dage verbaast is dat het menselijke vermogen om boeventronies te herkennen drastisch is afgenomen.
Dat miljoenen mensen niet doorhebben hoezeer Trump niet deugt – je ziet het toch aan zijn manipulerende gezichtsuitdrukking, die mateloos arrogante kop.
Het geldt trouwens voor alle populisten, kijk maar eens naar de Hongaarse schurk Orbán, het harde gezicht van Marine le Pen, de verbeten gelaatsuitdrukking van Wilders…
Ik heb de indruk dat mijn vader er een meester in was, boeventronies onderscheiden, of liever: andersom, integere mensen herkennen.

Ook met mijn vader toog ik op vrije dagen mee naar het land.
Kostbare momenten, die ik betreur niet intens genoeg te hebben ingedronken.
En weer is het Schoondroge, die van een Belgische heer gepachte hectares land op kilometers afstand van de boerderij, wat me het meest is bijgebleven.
Het zal te maken hebben met de genoodzaakte koffiepauze daar op het land, altijd onder de wilgen bij de kreek.
Zoveel herinneringen die mijn vader die laatste jaren met mij deelde – en zoveel wijsheden.
Zomer 1972, de telkens in het nieuws komende voorbereidingen op de Amerikaanse verkiezingen.
Het ging tussen republikein Richard Nixon en de nu vergeten democraat George McGovern.
Mijn vader begon erover onder de wilgen.

Onvergetelijk hoezeer ik zijn inschatting herkende, maar ik had die nooit durven opperen omdat ik dacht dat het naïef was en te instinctief.
Ik begreep toen dat het wel klopte.
Dat het intuïtie is.
‘Die McGovern lijkt me wel een integere man, ‘zei mijn vader, ‘je ziet aan zijn gezicht dat hij te vertrouwen is.’
Ik wist meteen wat hij bedoelde.
Het is niet uit te leggen: je ziet in de ogen, aan de glimlach, aan de hele uitstraling van mensen hoe ze van binnen zijn, mits je goed kijkt natuurlijk.
Er zijn gluiperds die mooi weer kunnen spelen, maar ook dat laat zich traceren.
Mensen die van binnen deugen weerspiegelen hun ziel in een onmiskenbaar charisma van zachtmoedigheid, dat van hun gezicht is af te lezen – zoals dat bij mijn vader zelf het geval was.

George McGovern deugde.
Hij was een naar links opgeschoven democraat, die zich steeds feller tegen de Vietnamoorlog keerde.
Nixon won met afstand – maar dankzij gesjoemel en fraude, zo bleek later toen Watergate aan het licht kwam.
Mijn vader zei alleen iets over McGovern, niets over Nixon – en ik zag het toen nog niet – maar als ik nu goed kijk naar die oude foto’s zie ik pas goed de boeventronie van Nixon.
De grote meerderheid van toen beschikte dus ook niet over het vermogen van mijn vader.