Terug uit Chili .

Bizar wat ons is overkomen.

De eerste nacht, in Santiago, op doorreis naar Vallenar in de Atacamawoestijn, waar Hans met zijn gezin nu woont, kregen we bericht dat mijn oudste broer, Dominicus, plotseling was overleden. 

Toen het bericht een beetje geland was hebben we besloten om te proberen de begrafenis zo lang mogelijk uit te stellen en toch nog door te reizen om het gezin te zien. Een rollercoaster van emoties in het meemaken van de kleine Emma en tegelijk het verdriet om het verlies van wie altijd in mijn leven was. Ook veel moeten nadenken en regelen omdat ik zelf in de dienst zou voorgaan.

Toch waren het drie heilzame, intense dagen. Een winstpunt is geweest dat Hans mee teruggereisd is en iedereen weer heeft kunnen ontmoeten. 

Inmiddels terug thuis en de begrafenis achter de rug.

Het was een bizarre ervaring maar ik had van meet af aan een enorm sterk en warm Godgevoel, echt een gloed van licht en liefde. Zo’n soort ervaring van: God bestaat…

Dat was ook aanwezig in de dienst.

Het was alles bij elkaar hartverwarmend, zowel de opkomst (honderden) als de bijdragen als de reacties. 

Dank, Dominicus, voor wie je was.

Ik zal de afscheidsdienst op de pagina ‘Preken’ publiceren.  

Vanmiddag vertrekken we naar Chili, 17 uur vliegen en overmorgen dan nog zo’n 8 uur in de bus noordwaarts naar de Atacama.

Ik geef me over aan dit gebeuren.

En verheug me op het weerzien met Hans, Camila en Emma.

Intussen wordt hier O hemel, zei de krokodil geredigeerd. En ligt het autobiografische O vader wij zijn samen geweest bij weer een andere uitgever. 

Ik groei in de stilte, in God zo men wil. 

Die dimensie, die werkelijkheid wordt steeds belangrijker in mijn leven.

Ben daarom ook blij mee te mogen werken aan de nieuwe website over mystiek en contemplatie Ongrond.

Zie www.ongrond.nl en het eerste artikel daarop gepubliceerd: Het allerliefste wil ik gewoon bij God zijn. 

Inmiddels februari 2019.

Kwakkelwinter. 

Het gaat er niet meer van komen, echte winters.

Maar Veere blijft prachtig, ook in kwakkelwinters. 

Over een paar weken naar Chili. 

Blij om Hans, Camila en Emma weer te zien, nu niet in Santiago maar in Vallenar (Atacama). Mooi om weer in een heel ander deel van het land te verblijven.

In mei verschijnt mijn nieuwe boekje: 

O hemel, zei de krokodil – 52 dierenverhalen voor jong en oud om zoiets als God ter sprake te brengen.

Intussen ook nog bezig aan andere schrijfsels.

Ik begrijp zelf niet dat ik daar nog tijd voor vind tussen de vele stiltemomenten, oppas – en buiten- en fiets- en wandeltijden door.

Maar het gebeurt, misschien wel buiten mij om.

Zie mijn vandaag geplaatste gedicht Meditatie.

We wonen hier nu al weer ruim drie maanden. 

En wat een voltreffer. 

Ik realiseer me steeds meer dat ik dit heb gewild: hier onze oude dag doorbrengen. 

Veere inspirere: op de pagina Poëzie heb ik vandaag een nieuw gedicht toegevoegd over Veere.

Verder nog steeds in een trouw ritme mediteren, fietsen, wandelen, vrijen, kleinkinderen…  en in maart weer naar Chili, naar ons indiaantje daar.

En schrijven?

Nu en dan gedichten dus, verder nog steeds boek over mijn vader en een nieuw project over ‘brandend verlangen om op te gaan in God’. In dat kader (mogelijke paragraaf daaruit) is eergisteren een artikel op Nieuwwij geplaatst over Memphis en zijn God. (Depay en zijn roots in Ghana)

Ik kan het nu eenmaal niet laten, dat geschrijf. 

We zien wel waar het schip strandt.

Na weken nazomerweer spookt het vandaag met eindeloze regen – Dauerregen, zeggen de Duitsers zo treffend – en straks de beloofde storm. 

Ook in dit barre weer heeft Veere zijn charme. 

De schapen, met blauwe krijtvlekken op hun rug van de bevruchting, houden het dapper uit in het weitje achter de tuin. 

Kou en regen lijken hen niet te deren.  

Nog altijd maar een beetje aan het schrijven. 

Dierenverhalen ´om zoiets als God ter sprake te brengen´ naar uitgever gestuurd. 

Bezig aan verschillende projectjes. 

Komt er iets uit dan komt er iets uit. 

Nu en dan een lezing, vorige week in Vlaardingen en Middelburg, altijd aangenaam.

Binnenkort in Aardenburg.

Nog steeds blij met Veere… maar schuurtje moet nodig nieuwe dakbedekking… wat we overigens al wisten.  

We wonen nu een maand in Veere.

Het is een genot, groter dan ik had gedacht, om elke morgen het gordijn open te schuiven en het groene Singeltje te zien met de bomen en de schapen in het weitje daarachter. 

Ook het donker ’s avonds, de sterrenhemel zowaar weer, de landelijke stilte – nee, ik overdrijf niet. 

Van de drukte nu en dan in het oude stadje hebben we hier nauwelijks last.

En overal schoonheid: het achterliggende landschap met het vele groen en de kreken, de oude wallen en vesten, het Veerse Meer in zijn wisselende tinten en natuurlijk ook de oude gebouwen.

Waarom konden de mensen vroeger als ze functioneel bouwden tegelijk de schoonheid bewaren en moet tegenwoordig alles lelijk zijn?  

Veere, het heeft werkelijk iets van een kloostersfeer. 

Wat zijn we allebei blij dat we deze stap hebben gezet. 

Schoonheid behoort tot mijn levensbehoeften. 

Eind deze week, 31 augustus 2018, hopen we weer Veerenaar te zijn. 

We gaan wonen in de Wagenaarstraat 21, 4351 BA Veere. 

Van tussen de verhuisdozen dit berichtje. 

Het is zover.

Zie de Homepage en pagina Publicaties.

Vorige week kon ik het weer vasthouden, betasten, eraan ruiken, het boekje BRON IN JE BREIN. Het ziet er mooi uit. Dit moet het gevoel zijn van de bakker als hij een speciaal broodje uit de over haalt. 

Mooie interviews op Nieuwwij vorige week en in Trouw deze week.

De PZC komt er nog aan.

Inmiddels is bekend dat mijn nieuwe boekje op 12 juni verschijnt.

BRON IN JE BREIN – bidden tot de God in wie je niet gelooft. 

(uitgeverij Meinema, slechts 11,99….!)

Bidden als verlangen, bewustwording van het innerlijk universum en verbinding met het licht en het heilige in jezelf. 

Geen boekpresentatie deze keer – begint sleets te worden, gebeurt te vaak – hooguit een bescheiden feestje voor enkele ingewijden. 

Bij deze ook de link naar mijn laatste column 

https://www.nieuwwij.nl/opinie/lieve-melancholia-brief-aan-een-depressieve-jongere/

Begin maart teruggekeerd uit Chili.

Een val van 30 graden naar 0!

We waren koud in ons huis of het begon te sneeuwen. 

Eerst gingen we alleen maar om te weten waar en hoe de kinderen wonen en leven. 

Maar het is zo goed bevallen dat we binnen niet al te lange tijd weer willen. 

Die heerlijke warmte, het prachtige bergland van de Andes achter Santiago – en natuurlijk de nabijheid van Hans, Camila en Emma, ook voor hen zo merkbaar van belang. 

Ga voor de verandering weer eens in mijn geboortedorp voor. 

Ik merk dat het te maken heeft met mijn vader. 

Wat verbindt de emeritus van nu met de biotoop van mijn jeugd? 

Het heilige… 

Verder de laatste hand aan het manuscript Bron in je brein, dat komende zomer bij Meinema verschijnt.