Vreemd dat er nu maar gedichten blijven komen – stromen, kan ik wel zeggen. En ook nog es heel gestileerd, wat ik helemaal niet gewend ben…
Nu weer enkele gedichten toegevoegd, waaronder Pasen – niet echt een gedicht maar meer een poëtisch credo – en de twee uitersten van enerzijds doodsbesef/rust (Dichtbij de dood) en anderzijds erotische vitaliteit (Vrijpartij), die beide mijn leven beheersen en elkaar zeker ook niet tegenspreken. In beide glorieert immers de liefde.
Ik zit weer even in een flow van gedichten. Het ene na het andere dient zich aan. Het heeft ook te maken met mijn intense – noem het maar – Godbeleving, al heb ik de indruk dat niet veel mensen daar iets van begrijpen. Wat ik ook steeds meer merk: de meeste overtuigde christenen, of ze nu orthodox zijn of gematigd of liberaal of dat allemaal tegelijk, voelen zich door mijn gedichten en boeken niet zozeer aangesproken. Te los van de vertrouwde kaders misschien?
Maar ook veel, laat ik maar zeggen: seculieren, zullen weinig met mijn schrijfsels kunnen, vanwege de mystieke hunkering, die nu eenmaal door de meeste mensen niet zo ervaren wordt.
Ik val dus een beetje tussen wal en schip. Maar laat niemand denken dat ik het erg vind. Ik leef er allang mee dat ik geen groot publiek bestrijk. Het zou mij ook wantrouwig maken.
Voor de liefhebber die het wel herkent blijf ik dan nog maar een tijdje in de lucht. Ik schrijf sowieso alleen voor ‘liefhebbers’ 😉
Ik heb wat nieuwe gedichten toegevoegd. Vreemd genoeg geïnspireerd door mijn plotseling actieve aanwezigheid op Facebook. Het is wel ver met mij gekomen…
In ieder geval heeft het wat nieuwe schrijfsels opgeleverd, soms heel gestileerd, zoals Mysterie, en soms onbehouwen, zoals Religie. Ach, men doet maar wat. Met grote regelmaat komt de gedachte terug dat ik helemaal uit de ether wil verdwijnen. Maar er zijn altijd weer mensen die reageren – en er blijkbaar wat aan hebben…
Dus modder ik maar een beetje door.
Ik heb een artikel ingezonden naar Nieuwwij.nl – om de zielloosheid van de westerse cultuur, maar ook de voorspelbaarheid van het liberale christendom aan te kaarten. Het lukt me blijkbaar niet om niet nu en dan een kruistochtje te ondernemen. Vergeef mij.
Als je het wilt lezen, klik op deze link:
http://www.nieuwwij.nl/opinie/een-antwoord-op-de-radicale-islam/
Voor de zekerheid de door Annemiek opgestuurde reactie van een lezeres (op Facebook) ook maar even als berichtje hier. Vind ik natuurlijk nogal fijn, om onderstaande te lezen…
Het boek Dominee zoekt God van Wim Jansen is een verrassing. Voluit religieus leven in verbinding met het heilige is niet voor watjes. Wim Jansen ervaart het leven met hartstocht en als een mysticus en deelt openhartig zijn ervaringen ..zin innerlijke weg in dit boek…..het is bevrijdend en inspirerend te ontdekken dat een dominee zich zo kan uitspreken. Ontroerend zijn zijn belevingen met Eros ..ervaren in de diepe verbinding met zijn levenspartner, zijn diepe liefde voor de natuur en de bijzondere contacten met de mensen in zijn gemeenten. Ook twijfel en donkere dalen zijn hem, juist hem, misschien als voorganger niet vreemd. Er staan nog veel meer wijsheden in dit boek want Wim laat zich inspireren door vele wijsheidstradities. Met andere woorden. .lezen dit boek…nieuwe vormen in de christelijke traditie manifesteren zich in deze tijd
Ik kan het maar moeilijk laten om de ‘recensie’ van Annemiek Schrijver op Facebook weer te geven. Dat zal men mij toch niet kwalijk nemen? Ik ben ook niet helemaal gek… Wie het wil verifiëren kan ‘m terugvinden op haar persoonlijke Facebookpagina. Maar hieronder vind je ‘m ook:
‘Niets is overigens zo fijn om mensen te ontmoeten die ook met hun wortels stevig in de christelijke traditie staan en zich juist daarom zo vrijmoedig durven laten inspireren door andere religies. Wim Jansen is zo iemand. Vorige week mocht ik hem interviewen in het radioprogramma Zin in Weekend. In zijn boek ‘Dominee zoekt God’ vertelt Jansen ons openhartig en poetisch hoe veel mysterieuzer en groter God is dan wij ooit durfden denken. Dat ervaart de schrijver puur door dagelijks open te staan voor het ontzaglijke wonder van ons bestaan. Een boek om in te verwijlen. Nu het toch mijmertijd is, (het is nog lang geen Pasen, dus opstaan hoeft nog niet) kun je net zo goed met Wim buigen en zwijgen voor het heilige.’
Ben een paar dagen in de Abdij in Zundert geweest. Het is me opnieuw duidelijk geworden wat mij daar nu wezenlijk aantrekt. Dat is de sfeer van het heilige. In alles de devote gebaren: buigen en zwijgen voor het heilige. Wat in de protestantse diensten over het algemeen zo jammerlijk gemist wordt. Daar begint men meteen te lullen en er wordt vaak gebeden alsof men met de Eeuwige babbelt. God in de broekzak, zoals in de tenenkrommende campagne van de remonstranten: mijn God is zus en zo. Mijn God is lekker beter en liever…
Ik heb alleen nog behoefte aan dit ‘buigen en zwijgen’. Dit is de omgang met het heilige zelf. Theologische en spirituele boeken kunnen me niet meer zo boeien. Of ik schrijf ze zelf 😉 .
Over mijn boeken trouwens mooie gesprekken gehad met een paar broeders en een vrijwilligster.
Afgelopen zondag ook mooi radiogesprek(je) gehad met Annemiek Schrijver (Zin in Weekend). Positieve ontvangst van ‘Dominee zoekt God’, op facebook aangekondigd als een ‘ontroerend boek’ over de ‘vele gestalten van de liefde in zijn leven’. Daar ben ik natuurlijk blij mee…
Steeds meer de neiging om mij terug te trekken. Alleen nog maar behoefte aan stilte, de natuur, meditatie. God, zogezegd. Elke dag gaan we kijken naar de zonsondergang boven de Schelde, ook als er geen zon is…
Zelfs het abonnement op Trouw opgezegd. Ben het zat, de randstedelijke arrogantie, al die theologische meninkjes en kerkelijke nieuwtjes (zogenaamde nieuwtjes: over popliedjes in de kerk nota bene, lieten wij 20 jaar geleden al achter ons). Het is heerlijk om de dag te beginnen in het spoor van de rust van de nacht, zuiver, zonder meteen te worden besmet met voorspelbaar wereldnieuws en dingen waar je van alles van moet vinden. Ontkranten dus… want wil ook geen nieuwe krant.
Schrijven lijk ik nog niet te kunnen laten (er komen nog altijd allerlei ideeën opborrelen) maar het is wel veel minder belangrijk geworden.
Alles in mij drijft mij naar de contemplatie. Het is alsof een innerlijke gids me de weg wijst: dààr moet je zijn. En het voelt als thuiskomen.
De geplande lezingen van dit voorjaar, in Almelo, Ede en Bloemendaal laat ik doorgaan. En ik ga een nieuwe lezing schrijven over ‘Dronken van God’, mijn verhaal van afgelopen zomer. Dat is wellicht het enige wat ik nog zal doen, nu en dan een lezing in het land.
Gisteren afscheid genomen in de Koorkerk. De dienst – thema: Dronken van God (Spinoza) – heb ik nu op de site gezet. Het was hartverwarmend, in het bijzonder het persoonlijke afscheid van veel mensen. In ben dankbaar dat ik mijn ‘loopbaan’ (ben nooit met zoiets bezig geweest, vandaar de aanhalingstekens) zo heb kunnen voltooien, op de oudste en mooiste plek van Middelburg en in een gemeenschap waarmee mijn ontwikkeling precies matchte. Het was een korte periode, van nog geen drie jaar, en die ook nog getekend door mijn ziektes, maar getuige de emotionele reacties heb ik blijkbaar nog iets mogen betekenen. Opmerkelijk is toch dat daarbij mijn diensten het vaakst werden genoemd. Blijkbaar doet liturgie en doen preken nog iets met mensen…
Al met al ook van mijn kant: dank Koorkerk, voor de mooie jaren en het mooie afscheidslied.
En nu? Op naar een eerste vrije kerst sinds jaren! En dan echt de stilte en de ruimte in…
Het is nu echt haast zo ver. Aanstaande zondag mijn afscheid. In principe mijn laatste dienst – hooguit een enkele gastpreekbeurt in de toekomst daar gelaten. Het thema is: Dronken van God.
Het is vervroegd, omdat de gezondheid niet optimaal is. En om voor te gaan moet je fit zijn. Redelijk hersteld van mijn hartperikelen kwam de spierreuma weer opzetten en nu is ook de tinnitus heftiger dan ooit. Het houdt een keer op. Ik kan er in het gewone leven goed mee omgaan, maar dan ook nog de diensten… Dat kan ik niet meer opbrengen.
Het zal heel erg wennen zijn. Het staan voorin, de gebaren van devotie, het creëren van stilte, mijn witte toga en de stola’s – het is alles toch een wezenlijk element van mijzelf geworden. Tegelijk ben ik het niet. Het gaat om iets daaraan voorbij. Ik ga nu echt de stilte in. Ik ben er ook al heel lang aan toe.
Twee diensten op de site geplaatst. De stilteviering van begin december en de roze Adventviering in Goes afgelopen zaterdag: Hoop in de wanhoop. Heel bijzonder om te doen.
Nu op naar het afscheid zondag.